Byrjinga på slutten

Det måtte skje til slutt. Bloggen har trekt sitt siste åndedrag og det vert ikkje skriven eit ord meir her viss eg får det som eg vil. Og det er jo min blogg, så det vert jo som eg vil. Eg har flytta hit. Lunemanns Leikegrind har oppfylt oppgåva si og takkar for seg. Sentimentalt? Bittebittelitt. Eg har blogga her siden 2007. Det er lenge siden det.

Men ny og betre, forhåpentligvis lettare til sinns, meir breikjefta og artigare; I give you Sentimentalt Sukkerkick. Kos dykk, og takk for meg… herifrå.

Nedoverbakke

Når alt du får fram er einstavelsesord

Når pusten din dekker over det du freistar sei

Du er redd for å dette på flat mark

Du kjenner deg som ein dårleg vits

 

Når den einaste grunnen du ser

Er at nokon kjem til å gråte

om du forsvinn

 

Då let du vere å forsvinne.

Alle eg har elska

Om ein:

Du! Deg med dine mjuke nevar, dine styla krøllar. Ei skjorte av eit merke eg aldri har høyrt om. Irriterande bergensdialekt. «Du er ein bra person, heilt objektivt», sa du. Øl på eit anna språk. Vakkert, rart og masse gnagsår.

Om ein anna;

Også kom du. Seilande inn i full fart, glei naturleg inn som kjærast. Eg burde skjønt det ikkje gjekk. Det var for godt til å vere sant, verdas verste utgongspunkt. Du kunne ikkje satse. Åkei. Eg aksepterar det. Har eg noko val? Og kva gjorde eg gale? Prøvde eg for hardt, smilte eg for mykje, smilte eg for lite. Er det berre min eller din feil.

Om ein ingen veit kven er:

Du er alltid på avstand. Kan ikkje rekke tak i deg. Du trur du er han fine som ikkje klarar å sei nei, men som nikkar og smiler som ikkje blir med heim allikevel. Som berre sitt der og er redd for å det å vere nærme nokon eller kva du er redd for. Du trur eg fortel om deg, for eg smilte litt ekstra til deg ein gong på Luna eller på Baran eller på Frugård. Det er ikkje deg. Ikkje tru noko anna. Du er ikkje noko 50 000 spenn kan reparera.

Du kjem ein gong. Eg er viss på det. Du gøymer deg blant dei som treng ein klem, eit valprogram, du lar meg snakke ferdig, du høyrar faktisk etter. Du er ikkje nødvendigvis berre ein person som oppfyllar alle krav eg kjem til å ha fram til eg døyr, men du er den eg treng no. Og du er der. Kvifor skal eg ikkje tru det?

Sangar som minnar meg om deg og ein til

Sjå vekk frå 22.juli. Sjå vekk frå eit heavily knust hjarte og sjansar som berre eksisterte i mitt eige sinn. Sjå vekk frå det å vere rådvill, åleine, uten fotfeste. Gløym eit aggressiv kvinnfolk og elendig vér. Ikkje tenk på ei sprukken leppe og dagar ein ikkje ante kva ein skulle sei, for ord blei for fattige. Gløym gnagsår og fylleangst; sommaren var fin den. Det er det eg vil prøve å hugse.

 

Sommaren var òg bysykling over Grønland. Lange fine samtalar med folk eg er glad i. Fersk fisk. Reinskinn i teltet. Ein stor, raud drink på ein altan midt i Oslo. Besøk av mamma og pappa. Festivalkjærast med rullings. Ein fin sommarjobb. Brun rygg. Å reise aleine på festival på grunn av musikken.

To melodiar som minnar meg om to forskjellige bekjentskap på kvar sin måte.

Kva gjorde DU i sommar?

Pauseknapp

Eg har tatt ein del store, personlege val den siste veka. Alt er snudd på hodet – til det positive – og eg har trykt på ein slags mental pauseknapp. Hoppa av bussen. Kall det kva du vil, det føles uansett jævleg bra.

Også er det valkamp. Eg vil drive med det, ikkje skrive lange tekstar om kjenslene mine. Vi snakkast i september ein gong, då lovar eg å vere morosam. NOT.

Eit slags minneord

Å finne ord for det grusomme som har ramma oss alle er vanskeleg. Eg tykte statsministeren sa det godt i minnetalen sin søndag. Det er ikkje til å begripe. Det er så urettferdig. Alle kjenner på den samme, ufattelege sorgen, og vi kjem så mykje nærare kvarandre i dette. Litt godt i alt det vonde.

Eg hadde ingen eg kan kalle mine kjære i Oslo eller på Utøya. Men mange av mine vener hadde det. Fortvilinga deira, panikken, angsten og redselen for det aller verste kjem så nærme. Bestevenninner, kameratar, folk ein har diskutert med over ein pils. Møtt i ein skuledebatt. Kanskje vi har hilst i ein fagleg samanheng.

No er dei borte. Brått rivne vekk. Det er så vanskeleg å forstå at så mange menneske er borte. Alle har nokon som sitt igjen med eit enormt tomrom i hjartet. Dei skal vite at dei ikkje er åleine.

Kameratane våre er borte. Men kampen for solidaritet og fridom held fram. Vi kan aldri slutte å kjempe mot dei politiske motivene som låg bak desse ugjerningene. Vi skal aldri, aldri gje oss.

«For alle døde kameratar, ikkje eit minutts stillhet, men eit liv i kamp!»

Middels blues

Kor fin hadde ikkje søndagen vore om ein kunne tilbragt den ilag med desse:

Dagen i dag er litt som eg forestiller meg at det er i helsike. Ute er det litt for kaldt. Eg er litt bakfull. Internettet mitt er litt for treigt og eg har masse mat – men ingen matlyst. Musikken er ein god stemningsindikator.

Ha ein fin søndag då, jävlar!

Rotate og rart om kjærleik

Eg sletta heile denne posten når eg innsåg kor lettlurt eg var i eit halvt år. Når nokon får deg til å føle at du har fått slått inn kneskålene, då er det ikkje verdt å bruke tid og energi på dei. Med mindre du HAR fått slått inn kneskålene, då. (Gammalt jungelord)

Advarsel: Dobbelposting med fare for rim i langfjella

Å poste to bloggpostar på ein dag er ikkje eigentleg mi greie. Og det eg postar no er ikkje så bra. Det er eit lite dikt på rim som eg er heilt greit nøgd med. Sjå på det som ein øvelse i å kvitte seg med prestasjonsangst eller gje det ein anna velformulert merkelapp som passar. Eg postar jo dette med ei viss fare for å framstå som ein av dei folka som VERKELEG ikkje kan synge, men som allikevel meldar seg på Idol. Som dei folka som vil vere kunstnarar sjølv om dei VERKELEG ikkje kan teikne. Jaja. Vi har alle våre greier å stri med. Med internett kan vi vise det fram til kvarandre. Whatevskies.

 

Så dumt du forsvann

så dumt du berre gjekk

eg såg ein annan veg, plutseleg var du vekk

 

Det du seier er så flyktig, det du gjer er så lett

Mitt hjarte er så svoltent og eg vert aldri mett

 

Det vart så stilt når du for, berre støy og bråk er att

Og eg ligg åleine nok ei regntung natt.

Tre dømer på at rikfolk er dumme (og litt om dagens ungdom)

Eg kunne ha teke dette med det sedvanlege dommedagsperspektivet mitt, men i staden for så gjer eg det politisk. Dette er kva som skjer når pengane samlast hos få folk. Som har mykje fritid. Mykje tid til å «realisere seg sjølv». No er det gått for langt, vi må ta det tilbake, for verda som vi kjennar ho er på veg til å renne ut mellom tastaturknappane våre. Som tittelen seier; her er tre dømer på at ingen bør få vere rike på gods og gull; dei kjem berre til å bruke pengane på drit som dette:

Og eit norsk døme. Det sprer seg som ild i tørt hår:

Ungar no til dags. Ja, dei to fyrste er fødd i 1997 eller rundt deromkring. I 1997 var eg ein halvfeit niåring med tjukke brilleglas og ein kjeft som aldri sto stille (ikkje forandra meg mykje, med andre ord) – men det var ingen som sa at eg burde bli popstjerne for det. Ja jøss, klart eg drøymte om å vere med på Stjerner i sikte, men sjølv eg hadde beina litt på jorda (eg var ikkje særleg god i blokkfløyte heller). Hadde eg nemnt dette for foreldra mine hadde eg nok blitt ledd av og hånt rundt middagsbordet. Men no er det nye tider, Rebecca Black klarte det (han kiden frå Alene Hjemme klarte det ikkje, han vart narkis som alle andre barnestjerner på mi tid) og eg skal jaggu også klare det. Så no skal eg sei opp jobben, kjøpe slettetang og flytte heim til jenterommet. Lese TOPP og Girls (finst det enno?) og drøyme om han derre Justin Beaver. Kvar dag skal eg grine over fiskebollemiddagen om at mamma må ta opp lån for å realisere barndomsdraumen min om å bli popstjerne. Eg skal sjå på ho med dei store, blå dådyraugene mine og krevje min rett som det heilstøpte, velutvikla mennesket eg er. Leve ut the american dream, ikkje sant. Det er det som gjev livet til ein prepubertal dritunge meining, ikkje dødsvanlege fiskebollemiddagar og gloseprøvar. Engelsk lærar ein jo uanzett på internett, hallo.

Eg kan jo bli det nynorske glansbiletet i pre-teen-popen og gje ut ei fengjande poplåt med til dømes denne teksten:

iPoden min

Ipoden min er betre enn din

spelar musikk som eg tykkjer er fin

høyrer på black, høyrer på rose

eg held meg slank med babymat på pose

Dette er sjølvsagt berre eit utkast. Berre vent ein par-tre månader, eg skal få fleire klikk på youtube enn du fekk merknadar gjennom heile grunnskulen. Fnis!

Ikkje kom her og sei at eg IKKJE hadde potensiale.