Tre dømer på at rikfolk er dumme (og litt om dagens ungdom)

Eg kunne ha teke dette med det sedvanlege dommedagsperspektivet mitt, men i staden for så gjer eg det politisk. Dette er kva som skjer når pengane samlast hos få folk. Som har mykje fritid. Mykje tid til å «realisere seg sjølv». No er det gått for langt, vi må ta det tilbake, for verda som vi kjennar ho er på veg til å renne ut mellom tastaturknappane våre. Som tittelen seier; her er tre dømer på at ingen bør få vere rike på gods og gull; dei kjem berre til å bruke pengane på drit som dette:

Og eit norsk døme. Det sprer seg som ild i tørt hår:

Ungar no til dags. Ja, dei to fyrste er fødd i 1997 eller rundt deromkring. I 1997 var eg ein halvfeit niåring med tjukke brilleglas og ein kjeft som aldri sto stille (ikkje forandra meg mykje, med andre ord) – men det var ingen som sa at eg burde bli popstjerne for det. Ja jøss, klart eg drøymte om å vere med på Stjerner i sikte, men sjølv eg hadde beina litt på jorda (eg var ikkje særleg god i blokkfløyte heller). Hadde eg nemnt dette for foreldra mine hadde eg nok blitt ledd av og hånt rundt middagsbordet. Men no er det nye tider, Rebecca Black klarte det (han kiden frå Alene Hjemme klarte det ikkje, han vart narkis som alle andre barnestjerner på mi tid) og eg skal jaggu også klare det. Så no skal eg sei opp jobben, kjøpe slettetang og flytte heim til jenterommet. Lese TOPP og Girls (finst det enno?) og drøyme om han derre Justin Beaver. Kvar dag skal eg grine over fiskebollemiddagen om at mamma må ta opp lån for å realisere barndomsdraumen min om å bli popstjerne. Eg skal sjå på ho med dei store, blå dådyraugene mine og krevje min rett som det heilstøpte, velutvikla mennesket eg er. Leve ut the american dream, ikkje sant. Det er det som gjev livet til ein prepubertal dritunge meining, ikkje dødsvanlege fiskebollemiddagar og gloseprøvar. Engelsk lærar ein jo uanzett på internett, hallo.

Eg kan jo bli det nynorske glansbiletet i pre-teen-popen og gje ut ei fengjande poplåt med til dømes denne teksten:

iPoden min

Ipoden min er betre enn din

spelar musikk som eg tykkjer er fin

høyrer på black, høyrer på rose

eg held meg slank med babymat på pose

Dette er sjølvsagt berre eit utkast. Berre vent ein par-tre månader, eg skal få fleire klikk på youtube enn du fekk merknadar gjennom heile grunnskulen. Fnis!

Ikkje kom her og sei at eg IKKJE hadde potensiale.

Reklame

Ti ting å gjere før verda går under

Om to dagar går jorda under, i fylgje folk med visse kontaktar. Helvete på jord, og så vidare. Og eg får ikkje løn før i morgon.

Eg tenkjer at viss du trur på at verda faktisk kjem til å gå under og at dommedag er eit faktum (eg trur det blir litt som i Disneyfilmen Aladdin når Jafar har fanga ånden i lampa og alt er mørkt, trasig og kaldt, og det snør, ikkje minst), så må jo desse to dagane vere ypperleg til å gjere dei tinga du aldri før har tort å innrømme at du eigentleg har lyst til. Ikkje nødvendigvis heilt crazy cocoloco ting, men sånne ting folk kjem til å sjå litt rart på deg for… dersom verden til tross for alt ikkje går under på laurdag. Men då kan du jo uansett berre glise stygt av dei når dei lever i helvete på jord fram til oktober (når den endelege dommedagen kjem, i fylgje sikre kildar).

Her er i alle fall ti ting du kan gjere før apokalypsen:

1. Sjå gjennom alle dei teite bileta på moronail.com eller ei tilsvarande side, for det er jo ikkje vits i å lese til eksamen allikevel.

2. Bruke opp alle pengane du skulle betalt husleiga med – på ein pub-til-pub-runde på byen fredags kveld, kor du smakar på alle drinkane på menyen.

3. Sjekke opp han eller ho du kunne tenkje deg å tilbringe nokre kjekke timar ilag med, men ikkje noko meir fordi du veit at vedkommande eigentleg er ubegripeleg irriterande i lengden.

4. Tatovere noko heilt klin kokos på ein veldig rar plass, berre for å ein gong ha gjort det.

5. Sniffe formfeitt. Du skal jo uansett døy.

6. Ringe ein du kjennar i junaiten og snakke i timesvis. Det er jo ikkje sånn at du kjem til å måtte betale rekninga.

7. Ha dommedags-hagefest kor alle tek med seg eit tonn med mat dei har stole i butikken.

8. Ete softis til du spyr.

9. Gå naken rundt i byen og glo på alle dei andre som hadde den idèen.

10. Kle deg ut som ein av det motsette kjønn og sjå om nokon oppdagar det.

Dette var ti forslag til kva ein kan gjere innan laurdag. Har du andre forslag? Kom med dei, men dei må leverast innan fredag klokka 23.59.

Snakkast…aldri. Hehe.

Jævla kvinnfolk som masar no igjen

Menn Med Makt går ikkje alltid i dress og slips. Nokon gonger går dei i heilt vanlege klede, kamuflert som om dei var heilt vanlege folk. Og av og til er dei heilt vanlege folk, også. Ein merkar ikkje at dei er Menn Med Makt før ein kjem i snakk med dei. Før ein har utveksla eit par setninger med dei om kva som helst. For viss det er noko dei tykkjer er interessant eller spanande, så trur dei gjerne at dei veit og kan veldig mykje om det, sjølv om dei mest sannsynleg (som alle oss andre) berre har sett eit nyhendeinnslag på Dagsrevyen eller lest eit lesarinnlegg i avisa om det. Noko som ikkje er særleg mykje, men ein Mann Med Makt kan få det til å høyres ut som om han har ein doktorgrad i emnet. Her er eit døme:

Du: Har du fått med deg den saka om dei femti milliardane han derre /namnet på ein rik og ufyseleg skipsreiar/ hadde gøymt unna?

Mann Med Makt: Problemet i samfunnet er jo at ein ikkje sett pris på dei som skapar verdiane. Altså arbeidsgjevarane. Dei ofrar og satsar og får skulda for alt. Vi i Noreg er fulle av janteloven alle mann.

Du: Jojo, men det er jo litt drøyt av han å berre snike seg unna med….

Mann Med Makt: (Avbryt) Men det er jo klart at vi treng lovar og og reglar til å regulere. Men han har jo tent pengane gjennom ærleg arbeid.

Du: Eg må faktisk stikke og rekke bussen.

Mann Med Makt: Veldig kjekt å diskutere politikk med deg. Skal eg køyre deg heim?

Døme nummer to:

Mann Med Makt: Fortell meg litt meir om deg sjølv. Kva musikk likar du, til dømes?

Du: For tida høyrer eg mykje på norsk undergrunnspønk frå byrjinga av åttitalet. Jævlig mange kule tekstar sjølv om nokon av dei er skikkeleg banale!

Mann Med Makt: Mhm. Eg likar Jan Eggum. Han har nokon skikkeleg djupe, bra tekstar. Han bør du høyre på.

Du (hatar Jan Eggum): Jan Eggum du, jasså. Eg høyrte at han spelte i Oslo her for litt sidan.

Mann Med Makt: Ja, eg var der for eg kjente ljodmannen. Jævlig mange fine damer som liker Jan Eggum, hehe.

Du: Du bør sjekke ut eit av dei banda eg snakka om, dei heiter Utbry….

Mann Med Makt: (Avbryt) Ja, Eggumen er fin han, han treff liksom både breitt og smalt på ein gong, om du forstår. Han har noken jævla fine gitarsoloar på den siste skiva og, men dykk jenter er vel ikkje heilt inne på sånne tekniske ting i forhold til musikk, hehe.

Du: Eg må faktisk gå no, har ein avtale med nokon venninner.

Mann Med Makt: Og vi som hadde det så fint?

Neste gong: Kvinner som maktkåte, griske kjerringer som utnyttar menns kjensler PÅ DET GROVASTE. Vil du vere med så heng på!

Fram kameratar!

Fyrste mai! Arbeidaranes internasjonale kampdag! Dette blei sjølvsagt markert på Stord. Eg holdt ein appell om litt av kvart, og den kan du lese her. Gratulerar med dagen; kampen er ikkje over!

Som ung og radikal får eg ofte høyre at det eg kjempar for berre er naivt og bortkasta å bruke tid på. At klassekampen ikkje er meir enn eit namn på ei avis, og at samfunnsutviklinga er framme ved endestasjonen. Dette får eg og mine kameratar høyre til tross for at vi dagleg ser dømer på at verda og systemet må endrast. Over hundre år sidan den fyrste tariffavtala blei innført her i landet må arbeidarar framleis streike for det same kravet. Framleis tener kvinner i Noreg berre 85 % av det menn med like lang utdanning gjer. Og på toppen av det heile vil den raudgrøne regjeringa leggje med lokalsjukehus over heile fjøla «fordi dei ikkje er lønsame nok!»

Alt dette er dømer på at klassekampen framleis trengs, også i Noreg. Det er arbeidsgjevarane og staten som pressar fram løns- og pensjonskutt, som nektar å gå med på å gje lavtløna damer eit skikkeleg lønsoppgjer og til sjuande og sist er det arbeidarklassen i dette landet som står igjen som taparar.

For femti år sidan var det å vere fagorganisert noko ein var stolt av og noko ein såg på som viktig. Eg tvilar ikkje på at alle dykk som sit her i dag er einige i det, men verda er større enn denne fyrstemaifrukosten. Elevar på yrkesskulen går ut i læra uten å vite noko om sine eigne rettar som arbeidarar. Ein lærar korleis ein skal vere t.d. sjølvstendig næringsdrivande, men ein lærar ikkje noko om kva rettar du har i høve til overtidsbetaling eller prøvetid. Og viss du ikkje blir tilsett i eit stort firma med eigen klubb, så kan du godt ende opp med å ikkje få det du har krav på. På min arbeidsplass er eg den einaste som er fagorganisert, og eg trur ikkje eg er åleine om å ha det sånn.

Eg meiner fagrørsla må vere meir offensiv i denne samanhengen. Vi må kreve å få komme inn på yrkesskulen, fortelje folk kvifor vi finst og kva vi vil oppnå. Det held ikkje å berre snakke om å bevare rettar eller å fortelje ein 17-åring du skal verve at «bli med fordi LO for hundre år sidan fekk gjennom ditt og datt» – då framstår vi jo nøgde – og kva er då vitsen med å organisere seg?

For det å organisere ungdom er kanskje det aller viktigaste ein driv med når ein står på den sida i politikken som vi her gjer. For det er dei unge som blir hardast ramma når økonomien havnar i ei av sine sedvanlege kriser. Det er dei som mistar jobbane sine og blir tvungen inn i ein såkalla «fleksibelt arbeidsmarknad» kor arbeidstid, løn og andre ting liksom ikkje blir så viktige, for dei skal «berre vere glade dei har ein jobb». Og då er det plutseleg enda vanskelegare – og viktigare – å organisere dei.

Og som ung og radikal får eg også litt skryt i blant, fordi eg engasjerar meg politisk og bryr meg om samfunnet og sånn. Vel og bra det, men det betyr ingenting viss vedkommande allikevel er ueinig. Eg tykkjer ikkje det er bra at ungdom engasjerar seg i FpU eller Unge Høgre. Eg meiner at det å organisere seg i eit LO-forbund handlar om å sjå at det på den andre sida av bordet sit ein sjef, ein bedriftseigar og ein kapitalist som vil at du som arbeidar skal jobbe mest mogleg for minst mogleg pengar sånn at han eller ho kan ta ut profitten av arbeidet du gjer. Kva du gjer på arbeidsplassen er stort sett ikkje opp til deg, det er opp til sjefen din. Kor lange arbeidsdagar du har er ikkje opp til deg, det er opp til sjefen din. Og kor mykje sjefen din får i løn for å kjefte på deg eller kva han no gjer, det er i allefall ikkje opp til deg. Sjølv om det er du som produserar verdiane han tenar pengane på.

Ellers har vi jo eit slags demokrati i dei styrande, politiske organa i Noreg. Ein vel inn representantar i styre og stell kvart fjerde år, og i mellomtida kan vi vere misnøgde med det dei finn på. Det er folk i Noreg ganske ofte. Eg nemnte nedlegging av lokalsjukehus. For å ikkje snakke om dårlege vegar, kollektivtrafikk som blir anbodsutsett og dermed vert dårlegare og dyrare, skular som ikkje vert pussa opp, barnehagar som ein berre pressar flest mogleg ungar inn i utan at dei tilsette får ha råderett over noko, minimal satsning på miljøteknologi på lokalt plan og dyre kulturtilbod til born og unge. Eg trur ikkje at alle nokon gong blir einige om alt, men eg trur at viss vi hadde hatt eit verkeleg folkestyre i dette landet som faktisk baserte seg på kva folk trengte og ville ha – så ville verda sett heilt annleis ut. Eg trur at viss det var folk som styrte over den økonomiske utviklinga, og ikkje kapitalistar, så ville folk ha vore meir nøgde. Det nyttar ikkje at det sitt tjue stykk som har fått for seg at dei skal gjere karriere som politikarar i eit sveitt møterom på rådhuset og tek avgjerder på vegne av 17000 andre. Det er ikkje sånn at dei alltid tek feil og aldri har peiling, og det er ikkje sånn at alle i Noreg har det veldig fælt heile tida, men denne måten å fordele makt på i samfunnet er etter mi og Raudt si meining heilt på trynet.

Viss vi opnar augene litt så kan vi sjå at det som pregar store delar av verda i dag nettopp er klassekamp. Serien av revolusjonane i midtausten. Okkupasjonane av nedlagte fabrikkar i mellomamerika som blir gjennomført av oppsagte arbeidarar som vil drive bedriften på sin måte. Dei store folkemassane i England som demonstrerar mot kutt i statsbudsjettet medan dei kongelege sit på Buckingham palace og feirar eit eller anna brudlaup. Det meste av folkeopprør blir slått hardt ned på av statsmakta som skal «halde ro og orden». Enno er det ikkje sånne tilstander her i Noreg, heldigvis kan vi kanskje sei, men vi er ein del av verda, av den verdsomspennande økonomiske politikken, og vi kjem ikkje til å alltid leve i denne fredelege bobla. På eit eller anna tidspunkt slår denne bobla sprekker og den norske arbeidarklassen kjem forhåpentligvis til å ta den makta dei fortener. Men sånne situasjonar krev planlegging og organisering, og det er her viktigheiten av å organisere ungdommar verkeleg kjem inn. Ungdommen kjem til å vere dei som ropar høgast om fridom og likskap, for det er vår framtid og våre arbeidsplassar det er snakk om.

Som sagt så er eg ordførarkandidaten til Raudt her på Stord. Eg blir antageleg valt inn i eit parlamentarisk organ eg meinar er for dårleg og for lite demokratisk. Men det går an å ha to tankar i hovudet på ein gong, også når ein er ung og revolusjonær. For ein representant frå Raudt i kommunestyret er ei røyst mot kutt i skulane. Det er ei røyst mot kommersialisering av helse- og omsorgstenestane i kommunen. Det er ei røyst for sjølvstyrte ungdomshus sånn at stordungdommen kan gjere noko anna enn å drikke seg full i helgene. Og det er ei røyst for å freiste å endre maktstrukturane i samfunnet ved å ta sakane ut til folka dei angår – og ikkje la dei viktige avgjerdene bli teke i lukka styrerom. Me kjem ikkje til å stole blindt på rådmannen eller diverse godt betalte konsulentar sine «lure» råd om økonomisk styring, men heller bruke dei ressursane som finst i kommunen til å skape gode løysingar. Eg meinar at det er betre med ein representant i kommunestyret som er solidarisk med folk i staden for tjue såkalt ansvarlege. Viss vi i Raudt kan vere med å dra Stord kommune i ei retning som sett innbyggjarane sine behov framfor kapitalen sine – så skal vi jaggu gjere det og, viss vi får den tilliten! Takk for meg, og ein god fyrste mai til alle!

Tenk å vere ho

Tenk å vere ho som tør. Ho som skrik høgast og lagar plass til alle oss andre. Som tør å sei i frå om noko som jenter opplever som kjipt.

Ein av tre jenter får dårleg sjølvtillit av retusjert reklame. Ein av tre, det er dama di, mora di, systera di og heilt sikkert alle jentene i klassen din. Og dårleg sjølvtillit, kva er det? Det tyder mindre fridom. Mindre gøy. Mindre avslappa. Du vil vel at dama di og systera di og venninnene dine skal føle seg fri? At dei skal ha det artig og trivst med sin eigen kropp?

Og ein av tre tyder at det er eit samfunnsproblem. Det er ikkje berre ein liten fillate jenteting, det er alle rundt oss og dei er tilfeldigvis jenter.

Det er ikkje det motsette av å tvinges til å gå i burka, å bli omskjært eller å ikkje få gifte seg med den ein vil. Eller å sleppe å gifte seg, for den saks skuld. Nokon trur det at viss ein bryr seg om jenter i Noreg sin dårlege sjølvtillit, så bryr ein seg ikkje om tvangsekteskap.

Det er feil.

Tenk å vere ho. Tenk å vere ho som må tole femti kommentarar om utsjånaden sin i ein dagblaartikkel (no har dei tydelegvis blitt sletta). Få høyre kor full av mannshat ho er. Fordi ho tek eit ansvar for å sei i frå om noko som faktisk er eit samfunnsproblem.

Enkelte vert ekstremt provoserte av dette. Dei vert så sinte av at nokon meiner at vi ikkje treng å bli bombardert av store bilete av halvnakne kvinner overalt kor vi går-

dei meiner visst at det er ei innskrenking av deiras fridom fordi nokon reagerar. Dei vil sjå deilige damer overalt. Det er liksom ein rett dei har fordi dei er menn; kvinner er til for å vere pene og deilige. Sjølv om damene på reklameplakatane er fiksa på så det held. Og sjølv om det må vere utruleg nedverdigande for familien til dama å måtte gå forbi eit stort bilete av ho i ein sexy positur. For damene er jo menneske, dei har vener, brødre, fedre, mødre og systre som alle oss andre.

Solidaritet, kva er det?

Leiaren i FpU, Ove Vanebo har også kasta seg inn i debatten. Ingen har hittil kommentert utsjånaden hass fordi han meiner det motsette av meg. Eg skal ikkje synke ned på det nivået.

Tenk å vere ho. Ho veit at ho er kulare enn alle dei idiotane som sleng drit fordi dei faktisk ikkje har nokon gode argument for det dei meinar. Ho veit at ho ikkje er åleine om dette og at folk ser opp til ho. Ho veit at ho er tøff. Og ho gjer seg ikkje. Det gjer ingen av oss.

E du fucked opp som ho Bjørg Vik/E det kanskje sånn at du bør stikk

Hei og hallao partyboys and -girls! Snart ein månad sidan førre blogginnlegg, og ja, eg har bestilt hjartestartar til Leikegrinda. Dette innlegget er litt som ein stor pose smågodt frå den største og dyraste snopesjappa i verda. Berre at innhaldet er mykje, mykje betre. Det gjer deg verken høgt inntak av sukker, e-stoffar eller sår i ganen. Og det er heilt forbanna gratis. Og viss du delar er det ikkje kjipt, for ingen kan ta i frå deg den største biten du ville spare til slutt. Ja, du tek poenget. Ein forbanna bra bloggpost er det. Visst faen. Eg må berre starte han (nokon gongar kjennes skrivekløa mi som ein tungstarta snøskuter. Treig i byrjinga, men herremin kor kjekt det er etterkvart)!

Eigentleg (det har du kanskje skjønt til no…) så har eg ikkje noko spesielt å fortelje om. Kanskje er det meir spesielt enn teksten på melkekartongen du niles på fordi du vil unngå å sjå den tilfeldige sexpartnaren din frå førre natta i augene, der du sit ved frukostbordet heime hos han og ikkje skjønar kvifor han smiiiilar sånn til deg. Kanskje er det meir spesielt enn eposten du fekk frå ein banktilsett i Nigeria om at du har ein milliard på bok i banken han jobbar i. Og det kan hende det er meir spesielt enn alle dei tohundreogsøttifire facebookstatusane som poppar opp i nyhendestraumen din (om du har nynorskfacebook, som eg, vel å merke) kvar einaste dag. Det siste er faktisk veldig sannsynleg.

For face it folkens, facebook er blitt ein like naturleg del av livet som det å måtte skilje avfallstoffer frå kroppen i blant. Og nokon vil nok hardnakka innrømme at dei ikkje er avhengige, og at heile greia er tullete, og det har dei kanskje til og med rett i. Men eg. Eg, EG er avhengig eg. Eg sit her på min lille (ganske store) knaus i Sunnhordland og kjedar meg ganske ofte. Eller, det vil sei, eg treff ikkje så mykje folk. Og facebook er for meg ein måte å vere sosial på. Var det ei interessant og spanande setning? Nei.

Det eg faktisk skulle fram til var det at facebook har gjort tankerekkjene mine einspora. Eg tenkjer jo på mye rart gjennom ein dag (ordspel, vitsar ingen (kanskje to) flirar av, sex (utelukkande av reproduktive årsakar, sjølvsagt), klassekamp, mat, ja, alt det vanlege). Og det facebook har gjort med skolten min er å få alle tankane til å automatisk rette seg etter statusformatet. Eg kan gå ein heil arbeidsdag og formulere interessante og morosame statusar i hovudet. Eg gløymar sjølvsagt fleire etterkvart, og eg postar jo ikkje alle. Skremmande? Kan hende det. Men eg får iallefall ikkje kreft av facebook. Eller…? Ein veit jo aldri kva som dukkar opp i Dagbladet i morgon. Det siste nye er jo «mobilkreft». Statuskreft er kanskje ikkje så langt unna allikevel.

Over til noko mindre urovekkjande. Nei, eg snakkar ikkje om fridomskampa folket i Egypt førar mot monster-mubarak (eller noko sånt), eg snakkar om min framtidsplan. Plan B, altså. Eller, eg skal nok få gjennomført den. For eg skal sjølvsagt skrive ein kioskroman kriminalroman. Den skal heite «Den som ler sist….» og handle om ein gal seriemordar som utelukkande drep kvinner med høg og skingrande latter. Hovudpersonen er ein suksessfull standupkomiker, og mordaren siktar ho inn som det ultimate offer av sjølvsagte grunnar.

Kva trur du? Blir eg den nye Stig Larsson? Dette vil eg ha respons på. Kanskje det blir ein bloggroman av det.

 

Til slutt vil eg berre informere om at eg har vore i Trondheim og høyrt ein kampsang for statspensjon til melodien av «Purple rain». Mellom anna! (Neida, det skjedde mykje bra og kult på Trondheimskonferansen og eg er plutseleg veldig engasjert i mykje meir enn eg trudde.)

 

PS: Tittelen er frå ein Tungtvannlåt.

Sneiks on the plein, koseklumpar!

U for uoppnåeleg

Det er der, kvar dag, overalt rundt deg. Med mindre du er deltakar i programmet «Der ingen skulle tru at nokon kunne bu» er det vanskeleg å unngå det. Eg snakkar sjølvsagt om alle kapitalistars lukkepille og veg til himmelhøge salstal: Reklame. Reklame, reklame, reklame. Eg holdt på å satse på ei karriere i reklamebransjen før eg tok til vettet. Men det var ikkje mitt eige liv eg skulle snakke om no (for ein gongs skuld). Det er dette med reklame igjen. Den som kjem dumpande i postkassa di, flimrar over skjermen mellom dei to nesten-kvartera ein random sitcom varar. Med høg lyd og glossy papir. Og fine damer. Som regel. Dei er hvertfall fine på papiret og på idiotboksen. Og medan dei blafrar med sine crazylange augevippar og blottar dei krittkvite tennene sine fortel dei deg at sidan dei byrja å bruke den og den sjampoen eller den og den maskaraen så har livet vorte så mykje enklare. Eller at sidan dei kjøpte den digge dundyna på Jysk har dei aldri vore så varme eller deilige. Du tek poenget, ikkje sant? Alle tek poenget med reklame. Det er enkelt.

Eg skal fortelle litt om noko som kan høyrast merkeleg ut viss du ikkje har høyrt dette uttrykket før:

Skjønnhetstyranniet. Skjønnhets – tyranniet (au.). To veldig forskjellige ord, pluss (skjønnhet) og minus (gjett) i lag. Det blir minus, det veit til og med eg. Og skjønnhetstyranniet er eit einaste forferdeleg minus. Det det dreiar seg om er at frykteleg mange jenter (no også gutar i større grad enn før) går rundt med frykteleg dårleg sjølvtillit. Fordi dei meiner dei har rare armar, små puppar, skeiv nase, stygg hud, feil kroppsfasong, stor mage, tjukke hofter, små auger og så vidare. Omtrent alle meiner det er ein eller anna produksjonsfeil med eins eigen kropp. Og dette er ikkje ein gong folk som manglar armar eller bein. Dei er vanlege 0g forskjellige. Og sånn vil det alltid vere! Allikevel går alle desse menneska rundt og prøvar å sjå ut som nokon andre. Dei brukar masse tid og energi på å sjå perfekte ut. Og – pengar. Dei kjøpar dill og dall og lipgloss med forstørringsmiddel i for å sjå ut som noko anna enn seg sjølv. For å strebe mot eit uoppnåeleg ideal som ingen, og då meiner eg ingen, nokon gong kan få til å bli. Det er berre å gje opp med ein gong.

Men vent…. kva med alle dei fine damene eg skreiv om i byrjinga? Dei som blafrar og blottar og sånn? DEI er jo pene, dei! Guess what, her kjem spoilaren, kven døyr i HP 6, kven får mandelen i grauten i år, etc.:

DET ER TULL! DEI ER IKKJE EKTE!

Hah. Det føltes godt. Og det er sant; dei blir photoshoppa og redigerte til det ugjenkjennelege. Berre sjå her:

Og no ristar du sikkert litt på hodet medan du tenker at «EG! Hah! EG blir ikkje påverka! Eg har min eigen stil og driiiit i reklame!» Og det kan jo hende at du er deltakar i «Der ingen skulle tru at nokon kunne bu», men eg tør å påstå at du BLIR påverka.  Her er nokre tal henta frå aktivisme.no om nettopp det (og beklagar at det er på liksomnorsk):

• En av tre jenter oppgir at de får dårligere selvbilde av å se på reklame for mote. Dårlig selvtillit gir et stort psykisk press, og kan være skadelig for helsen til unge jenter. I tillegg fører dette til et slanke- og skjønnhetspress.
• Halvparten av landets femtenåringer slanker seg, eller har prøvd å slanke seg.
• En tredjedel av norske trettenåringer ønsker å gå ned i vekt.
• Halvparten av jentene på videregående syns de er for tykke. Bare 20% av nordmenn er overvektig, og knappe 2% er sykelig overvektig.
• 10% av alle som slanker seg, utvikler en eller annen form for spiseforstyrrelser. 50.000 norske kvinner lider av spiseforstyrrelser. Spiseforstyrrelser er den tredje største dødsårsaken i Europa, etter ulykker og kreft.

Dette er jo unekteleg ganske sjukt. Eg og mange andre blir hvertfall ganske forbanna av det. Difor har vi bestemt oss for å gå til krig. Ikkje med klasebomber og granatar, men med klistremerke og plakatar. Heh. Det rimte jo nesten.

Viss du ikkje enda er blitt forbanna nok til å synes at krig mot retusjert reklame er kult, så kan du jo tenke på at nokon tenar pengar på dette. MYKJE pengar. Kor mykje trur du den øverste sjefen i Hennes og Mauritz tenar på at du vil ha ein «perfekt kropp»? (samstundes som det sitt ungar i Asia og syr kledene vi brukar, til luselønn, men det er ei anna sak.)

Men ja. No er du vel overbevist? Gå inn på aktivisme.no og les meir og meld deg som aktivist. Og ei lita faktaopplysning heilt til sist:

Du ER bra nok. Du ER fin. Drit i å samanlikne deg med dei sjukt tynne modellane til H&M. For når ein tenkar på det er det jo litt som å samanlikne seg med Dolly Duck, liksom. Like ekte.

Lyst til å bli betre kjent?

Fett. Da kan du lese vidare. Her får du nemleg presentert ein av dei djupaste tankane eg har hatt på lenge. Eg tenkte på at det er litt merkverdig at hårfrisyrer kan ha noko til felles med bakverk. Hårverk, liksom. Sånn som dette:

 

Bollesveis.

Sånn såg folk ut når eg var ung. Utruleg. No går det meir i dette:

Denne fletta ser ut som ein loff.

Eg meiner ikkje noko spesielt om dette, for å vere ærleg. Har ingen ideologisk begrunning for noko som helst i denne samanhengen. Men kom igjen, kva blir det neste?

I rest my cake.

 

Ps. Eg har vore på kino to gonger denne veka. Lurar du på kva eg såg? Da kan du berre halde fram med det. Eg kjem nemleg ikkje til å fortelje det. For eg har fått personleg life coach og øvar på å ha eit mystisk image. Hehe.

Steinhardt!

Raga Rockers – Full tank

Hvis du vil ha drømmer
Ta en tur på kino
Hvis du vil ha penger
Gå i en bank
Men hvis du vil ha kjærlighet
Gå ikke lenger
Jeg har det du trenger
Full tank

Uhu uhu

Det finnes ingen lov
Som hjelper mot begjær
Vil ikke være grov
Det bare slik det er
Jeg går på rov
Sitter oppe i trær
Stirrer ned på deg
Når du går under meg

Uhu uhu

Jeg skal bli din konge
Hvis du vil bli min dronning
Jeg skal bade deg i melk
Og gni deg inn med honning
Så skal jeg slikke deg ren
Fordi du er så pen

Uhu uhu

 

Berre ein av mange, mange, mange gode Ragalåter. Kom ut på plata Raga Rockers i år 2000. Raga Rockers er det einaste bandet i verda som gjer ut album kor eg likar absolutt alle songane. Mitt norske favorittband. Nokon sinne. Mamma likar dei og.

 

Og så over til noko som kan virke like hardt og tøft som Raga;

 

Brick Worker - August Sander

 

 

Dette biletet av ein murar er teke av August Sander. Han var ein tysk portrettfotograf, son av ein tømrar og tidlegare gruvearbeidar frå Herdorf. Biletet er med i samlinga Face of our time frå 1929.

Sonen til Sander var med i eit sosialistisk parti i mellomkrigstida i Tyskland og blei dømt til 10 års fengsel i 1934. Han døydde der i 1944. Sander sjølv var med i ei gruppe av progressive kunstnarar og under krigen øydela nazistane mykje av bileta hass. Ein kunstnar som ville skildre samfunnet – og forskjellane i det – med portrettane sine.

Dette er kanskje det finaste biletet han tok. Blikket til muraren er hardt som stein. Ein må vere det for å løfte så tungt.

Some people say a man is made outta mud
A poor man’s made outta muscle and blood…

Klær, Kaktuz og korrupsjon

 

Ellers kan du jo kose deg med denne:

 

P.S: Eg har lest i mange bloggar at det er lurt å ha eit spørsmål på slutten sånn at lesarane følar seg litt meir inkludert og sånn. Så mitt spørsmål i dag er;

Eg fekk ein Statoil-kopp av eit firma som leverar material til oss på jobb. Bør eg føre den på sjølvangivelsen berre for å vere sikker på at det ikkje kjem store presseoppslag om korrupsjon når eg til neste år kjem inn i kommunestyret på Stord? Kva trur du?