Alle eg har elska

Om ein:

Du! Deg med dine mjuke nevar, dine styla krøllar. Ei skjorte av eit merke eg aldri har høyrt om. Irriterande bergensdialekt. «Du er ein bra person, heilt objektivt», sa du. Øl på eit anna språk. Vakkert, rart og masse gnagsår.

Om ein anna;

Også kom du. Seilande inn i full fart, glei naturleg inn som kjærast. Eg burde skjønt det ikkje gjekk. Det var for godt til å vere sant, verdas verste utgongspunkt. Du kunne ikkje satse. Åkei. Eg aksepterar det. Har eg noko val? Og kva gjorde eg gale? Prøvde eg for hardt, smilte eg for mykje, smilte eg for lite. Er det berre min eller din feil.

Om ein ingen veit kven er:

Du er alltid på avstand. Kan ikkje rekke tak i deg. Du trur du er han fine som ikkje klarar å sei nei, men som nikkar og smiler som ikkje blir med heim allikevel. Som berre sitt der og er redd for å det å vere nærme nokon eller kva du er redd for. Du trur eg fortel om deg, for eg smilte litt ekstra til deg ein gong på Luna eller på Baran eller på Frugård. Det er ikkje deg. Ikkje tru noko anna. Du er ikkje noko 50 000 spenn kan reparera.

Du kjem ein gong. Eg er viss på det. Du gøymer deg blant dei som treng ein klem, eit valprogram, du lar meg snakke ferdig, du høyrar faktisk etter. Du er ikkje nødvendigvis berre ein person som oppfyllar alle krav eg kjem til å ha fram til eg døyr, men du er den eg treng no. Og du er der. Kvifor skal eg ikkje tru det?

Reklame