Tre filmar eg gjerne skulle sett

Jordas undergang gjekk meg hus forbi. No ventar eit og eit halvt år (eventuelt fem månader, dei lærde strides) i helvete på jord, men det nærmaste vi har komen så langt er eit nytt vulkanutbrot på Island (vart du overraska?) og kutt i ytingane til dei uføre. Ikkje noko nytt og ikkje noko vi kan motarbeide, med andre ord. Well well, this is the end, no skal eg slutte å snakke om dommedag og heller fokusere på litt meir positive sidar ved livet. Film til dømes.

Eg er verken manusforfattar eller regissørspire til tross for tre år på media og kommunikasjon. Men idèar har eg i allefall. Og det er tre filmar eg verkeleg skulle ynskje at nokon kunne lage:

1. Dramaet på Arnøy

Mange lokalsamfunn i Noreg har si eiga historie frå andre verdskrig. Heimbygda mi er ikkje noko unntak. To sovjetiske partisanar lagde ein base for radioovervåking i ei hule på nordsida av Arnøya, og lokalbefolkninga, m.a. pappa sin onkel Alf, hjalp russerane. Til slutt vart dei oppdaga, og til saman 11 personar vart skotne i Tromsø. Bestefaren min var ein av dei som blei dømd til tukthus i 10 år. Ei dramatisk historie eg har eit personleg forhold til, og ei historie eg trur hadde blitt ein spanande, lærerik og ikkje minst stolt film om korleis eit heilt lokalsamfunn på ein forblåst utpost i Nord-Troms bidrog til motstandskampen. (Og kor fantastisk hadde det ikkje vore viss ein hadde fått høyre årvikdialekten i ein spelefilm!)

Viss du ikkje vil vente til filmen vert ein realitet så anbefalar eg bokversjonen Dramaet på Arnøy av Kjell Fjørtoft.

2. The story of the rockabilly queen

Eg har tidligare nemnt i kraftige ordelag kor godt eg likar Wanda Jackson. Ho er omtalt som den kvinnelege utgåva av Elvis Presley, og eg tykkjer ho fortener meir merksemd som artist enn kva ho har fått hittil. Historia om livet hennar er spanande, men eg skulle gjerne visst meir om dama. I tillegg er ho er ein artist med stor spennvidde i kva ho lagar og kven ho samarbeidar med. Hadde eg hatt ein million kroner skulle eg kjøpt eit kamera,  reist til junaiten og gravd fram alt som fantes om Wanda Jacksons liv og laga ein fantastisk film om det.

3. Historia om Svarta Bjørn

Har du ikkje høyrt om Svarta Bjørn, seier du? Fy og fy. Dette er historia om verdas sterkaste dame (omtrent) som jobba som anleggskokke for rallarane i Narvik på attenhundretalet. Det er ei dame omgitt av mystikk og myter, og det er ikkje ein gong heilt sikkert kven ho eigentleg var. I ei mastergradsoppgåve blir det sagt at

«…Historiene om Svarta Bjørn tilsier at hun både var en helgen og en skjøge, og referansene til hvordan hun stelte for rallarene er også tvetydige.»

Spanande? Jaaa! Nokon må lage ein film om dette! (Dette er det også skriven ein roman om. Den heiter berre Svarta Bjørn og finst garantert på eit bibliotek nær deg.)

Kva filmar vil du sjå? Skriv i kommentarfeltet!

Reklame

Ti ting å gjere før verda går under

Om to dagar går jorda under, i fylgje folk med visse kontaktar. Helvete på jord, og så vidare. Og eg får ikkje løn før i morgon.

Eg tenkjer at viss du trur på at verda faktisk kjem til å gå under og at dommedag er eit faktum (eg trur det blir litt som i Disneyfilmen Aladdin når Jafar har fanga ånden i lampa og alt er mørkt, trasig og kaldt, og det snør, ikkje minst), så må jo desse to dagane vere ypperleg til å gjere dei tinga du aldri før har tort å innrømme at du eigentleg har lyst til. Ikkje nødvendigvis heilt crazy cocoloco ting, men sånne ting folk kjem til å sjå litt rart på deg for… dersom verden til tross for alt ikkje går under på laurdag. Men då kan du jo uansett berre glise stygt av dei når dei lever i helvete på jord fram til oktober (når den endelege dommedagen kjem, i fylgje sikre kildar).

Her er i alle fall ti ting du kan gjere før apokalypsen:

1. Sjå gjennom alle dei teite bileta på moronail.com eller ei tilsvarande side, for det er jo ikkje vits i å lese til eksamen allikevel.

2. Bruke opp alle pengane du skulle betalt husleiga med – på ein pub-til-pub-runde på byen fredags kveld, kor du smakar på alle drinkane på menyen.

3. Sjekke opp han eller ho du kunne tenkje deg å tilbringe nokre kjekke timar ilag med, men ikkje noko meir fordi du veit at vedkommande eigentleg er ubegripeleg irriterande i lengden.

4. Tatovere noko heilt klin kokos på ein veldig rar plass, berre for å ein gong ha gjort det.

5. Sniffe formfeitt. Du skal jo uansett døy.

6. Ringe ein du kjennar i junaiten og snakke i timesvis. Det er jo ikkje sånn at du kjem til å måtte betale rekninga.

7. Ha dommedags-hagefest kor alle tek med seg eit tonn med mat dei har stole i butikken.

8. Ete softis til du spyr.

9. Gå naken rundt i byen og glo på alle dei andre som hadde den idèen.

10. Kle deg ut som ein av det motsette kjønn og sjå om nokon oppdagar det.

Dette var ti forslag til kva ein kan gjere innan laurdag. Har du andre forslag? Kom med dei, men dei må leverast innan fredag klokka 23.59.

Snakkast…aldri. Hehe.

Jævla kvinnfolk som masar no igjen

Menn Med Makt går ikkje alltid i dress og slips. Nokon gonger går dei i heilt vanlege klede, kamuflert som om dei var heilt vanlege folk. Og av og til er dei heilt vanlege folk, også. Ein merkar ikkje at dei er Menn Med Makt før ein kjem i snakk med dei. Før ein har utveksla eit par setninger med dei om kva som helst. For viss det er noko dei tykkjer er interessant eller spanande, så trur dei gjerne at dei veit og kan veldig mykje om det, sjølv om dei mest sannsynleg (som alle oss andre) berre har sett eit nyhendeinnslag på Dagsrevyen eller lest eit lesarinnlegg i avisa om det. Noko som ikkje er særleg mykje, men ein Mann Med Makt kan få det til å høyres ut som om han har ein doktorgrad i emnet. Her er eit døme:

Du: Har du fått med deg den saka om dei femti milliardane han derre /namnet på ein rik og ufyseleg skipsreiar/ hadde gøymt unna?

Mann Med Makt: Problemet i samfunnet er jo at ein ikkje sett pris på dei som skapar verdiane. Altså arbeidsgjevarane. Dei ofrar og satsar og får skulda for alt. Vi i Noreg er fulle av janteloven alle mann.

Du: Jojo, men det er jo litt drøyt av han å berre snike seg unna med….

Mann Med Makt: (Avbryt) Men det er jo klart at vi treng lovar og og reglar til å regulere. Men han har jo tent pengane gjennom ærleg arbeid.

Du: Eg må faktisk stikke og rekke bussen.

Mann Med Makt: Veldig kjekt å diskutere politikk med deg. Skal eg køyre deg heim?

Døme nummer to:

Mann Med Makt: Fortell meg litt meir om deg sjølv. Kva musikk likar du, til dømes?

Du: For tida høyrer eg mykje på norsk undergrunnspønk frå byrjinga av åttitalet. Jævlig mange kule tekstar sjølv om nokon av dei er skikkeleg banale!

Mann Med Makt: Mhm. Eg likar Jan Eggum. Han har nokon skikkeleg djupe, bra tekstar. Han bør du høyre på.

Du (hatar Jan Eggum): Jan Eggum du, jasså. Eg høyrte at han spelte i Oslo her for litt sidan.

Mann Med Makt: Ja, eg var der for eg kjente ljodmannen. Jævlig mange fine damer som liker Jan Eggum, hehe.

Du: Du bør sjekke ut eit av dei banda eg snakka om, dei heiter Utbry….

Mann Med Makt: (Avbryt) Ja, Eggumen er fin han, han treff liksom både breitt og smalt på ein gong, om du forstår. Han har noken jævla fine gitarsoloar på den siste skiva og, men dykk jenter er vel ikkje heilt inne på sånne tekniske ting i forhold til musikk, hehe.

Du: Eg må faktisk gå no, har ein avtale med nokon venninner.

Mann Med Makt: Og vi som hadde det så fint?

Neste gong: Kvinner som maktkåte, griske kjerringer som utnyttar menns kjensler PÅ DET GROVASTE. Vil du vere med så heng på!

Fram kameratar!

Fyrste mai! Arbeidaranes internasjonale kampdag! Dette blei sjølvsagt markert på Stord. Eg holdt ein appell om litt av kvart, og den kan du lese her. Gratulerar med dagen; kampen er ikkje over!

Som ung og radikal får eg ofte høyre at det eg kjempar for berre er naivt og bortkasta å bruke tid på. At klassekampen ikkje er meir enn eit namn på ei avis, og at samfunnsutviklinga er framme ved endestasjonen. Dette får eg og mine kameratar høyre til tross for at vi dagleg ser dømer på at verda og systemet må endrast. Over hundre år sidan den fyrste tariffavtala blei innført her i landet må arbeidarar framleis streike for det same kravet. Framleis tener kvinner i Noreg berre 85 % av det menn med like lang utdanning gjer. Og på toppen av det heile vil den raudgrøne regjeringa leggje med lokalsjukehus over heile fjøla «fordi dei ikkje er lønsame nok!»

Alt dette er dømer på at klassekampen framleis trengs, også i Noreg. Det er arbeidsgjevarane og staten som pressar fram løns- og pensjonskutt, som nektar å gå med på å gje lavtløna damer eit skikkeleg lønsoppgjer og til sjuande og sist er det arbeidarklassen i dette landet som står igjen som taparar.

For femti år sidan var det å vere fagorganisert noko ein var stolt av og noko ein såg på som viktig. Eg tvilar ikkje på at alle dykk som sit her i dag er einige i det, men verda er større enn denne fyrstemaifrukosten. Elevar på yrkesskulen går ut i læra uten å vite noko om sine eigne rettar som arbeidarar. Ein lærar korleis ein skal vere t.d. sjølvstendig næringsdrivande, men ein lærar ikkje noko om kva rettar du har i høve til overtidsbetaling eller prøvetid. Og viss du ikkje blir tilsett i eit stort firma med eigen klubb, så kan du godt ende opp med å ikkje få det du har krav på. På min arbeidsplass er eg den einaste som er fagorganisert, og eg trur ikkje eg er åleine om å ha det sånn.

Eg meiner fagrørsla må vere meir offensiv i denne samanhengen. Vi må kreve å få komme inn på yrkesskulen, fortelje folk kvifor vi finst og kva vi vil oppnå. Det held ikkje å berre snakke om å bevare rettar eller å fortelje ein 17-åring du skal verve at «bli med fordi LO for hundre år sidan fekk gjennom ditt og datt» – då framstår vi jo nøgde – og kva er då vitsen med å organisere seg?

For det å organisere ungdom er kanskje det aller viktigaste ein driv med når ein står på den sida i politikken som vi her gjer. For det er dei unge som blir hardast ramma når økonomien havnar i ei av sine sedvanlege kriser. Det er dei som mistar jobbane sine og blir tvungen inn i ein såkalla «fleksibelt arbeidsmarknad» kor arbeidstid, løn og andre ting liksom ikkje blir så viktige, for dei skal «berre vere glade dei har ein jobb». Og då er det plutseleg enda vanskelegare – og viktigare – å organisere dei.

Og som ung og radikal får eg også litt skryt i blant, fordi eg engasjerar meg politisk og bryr meg om samfunnet og sånn. Vel og bra det, men det betyr ingenting viss vedkommande allikevel er ueinig. Eg tykkjer ikkje det er bra at ungdom engasjerar seg i FpU eller Unge Høgre. Eg meiner at det å organisere seg i eit LO-forbund handlar om å sjå at det på den andre sida av bordet sit ein sjef, ein bedriftseigar og ein kapitalist som vil at du som arbeidar skal jobbe mest mogleg for minst mogleg pengar sånn at han eller ho kan ta ut profitten av arbeidet du gjer. Kva du gjer på arbeidsplassen er stort sett ikkje opp til deg, det er opp til sjefen din. Kor lange arbeidsdagar du har er ikkje opp til deg, det er opp til sjefen din. Og kor mykje sjefen din får i løn for å kjefte på deg eller kva han no gjer, det er i allefall ikkje opp til deg. Sjølv om det er du som produserar verdiane han tenar pengane på.

Ellers har vi jo eit slags demokrati i dei styrande, politiske organa i Noreg. Ein vel inn representantar i styre og stell kvart fjerde år, og i mellomtida kan vi vere misnøgde med det dei finn på. Det er folk i Noreg ganske ofte. Eg nemnte nedlegging av lokalsjukehus. For å ikkje snakke om dårlege vegar, kollektivtrafikk som blir anbodsutsett og dermed vert dårlegare og dyrare, skular som ikkje vert pussa opp, barnehagar som ein berre pressar flest mogleg ungar inn i utan at dei tilsette får ha råderett over noko, minimal satsning på miljøteknologi på lokalt plan og dyre kulturtilbod til born og unge. Eg trur ikkje at alle nokon gong blir einige om alt, men eg trur at viss vi hadde hatt eit verkeleg folkestyre i dette landet som faktisk baserte seg på kva folk trengte og ville ha – så ville verda sett heilt annleis ut. Eg trur at viss det var folk som styrte over den økonomiske utviklinga, og ikkje kapitalistar, så ville folk ha vore meir nøgde. Det nyttar ikkje at det sitt tjue stykk som har fått for seg at dei skal gjere karriere som politikarar i eit sveitt møterom på rådhuset og tek avgjerder på vegne av 17000 andre. Det er ikkje sånn at dei alltid tek feil og aldri har peiling, og det er ikkje sånn at alle i Noreg har det veldig fælt heile tida, men denne måten å fordele makt på i samfunnet er etter mi og Raudt si meining heilt på trynet.

Viss vi opnar augene litt så kan vi sjå at det som pregar store delar av verda i dag nettopp er klassekamp. Serien av revolusjonane i midtausten. Okkupasjonane av nedlagte fabrikkar i mellomamerika som blir gjennomført av oppsagte arbeidarar som vil drive bedriften på sin måte. Dei store folkemassane i England som demonstrerar mot kutt i statsbudsjettet medan dei kongelege sit på Buckingham palace og feirar eit eller anna brudlaup. Det meste av folkeopprør blir slått hardt ned på av statsmakta som skal «halde ro og orden». Enno er det ikkje sånne tilstander her i Noreg, heldigvis kan vi kanskje sei, men vi er ein del av verda, av den verdsomspennande økonomiske politikken, og vi kjem ikkje til å alltid leve i denne fredelege bobla. På eit eller anna tidspunkt slår denne bobla sprekker og den norske arbeidarklassen kjem forhåpentligvis til å ta den makta dei fortener. Men sånne situasjonar krev planlegging og organisering, og det er her viktigheiten av å organisere ungdommar verkeleg kjem inn. Ungdommen kjem til å vere dei som ropar høgast om fridom og likskap, for det er vår framtid og våre arbeidsplassar det er snakk om.

Som sagt så er eg ordførarkandidaten til Raudt her på Stord. Eg blir antageleg valt inn i eit parlamentarisk organ eg meinar er for dårleg og for lite demokratisk. Men det går an å ha to tankar i hovudet på ein gong, også når ein er ung og revolusjonær. For ein representant frå Raudt i kommunestyret er ei røyst mot kutt i skulane. Det er ei røyst mot kommersialisering av helse- og omsorgstenestane i kommunen. Det er ei røyst for sjølvstyrte ungdomshus sånn at stordungdommen kan gjere noko anna enn å drikke seg full i helgene. Og det er ei røyst for å freiste å endre maktstrukturane i samfunnet ved å ta sakane ut til folka dei angår – og ikkje la dei viktige avgjerdene bli teke i lukka styrerom. Me kjem ikkje til å stole blindt på rådmannen eller diverse godt betalte konsulentar sine «lure» råd om økonomisk styring, men heller bruke dei ressursane som finst i kommunen til å skape gode løysingar. Eg meinar at det er betre med ein representant i kommunestyret som er solidarisk med folk i staden for tjue såkalt ansvarlege. Viss vi i Raudt kan vere med å dra Stord kommune i ei retning som sett innbyggjarane sine behov framfor kapitalen sine – så skal vi jaggu gjere det og, viss vi får den tilliten! Takk for meg, og ein god fyrste mai til alle!

Tonedøv/Bambus

Dette skriv eg medan eg eigentleg burde skrive ein appell eg skal halde i overimorgon. I overimorgon er det fyrste mai, arbeidaranes internasjonale kampdag, og eg skal sjølvsagt markere den. Eg skal gå i tog, bere ei diger fane, som sagt halde ein appell og vere stolt. Fyrst skal eg berre skrive ein halvpretensiøs tekst full av subtile hint om ditt og datt, ein tekst som får meg til å framstå meir velartikulert enn eg eigentleg er, og som om ei stund garantert kjem til å få meg til å kjenne meg ørlite flau over korleis eg berre kastar ord og kjensler ut på denne måten. Utleverande, pretensiøs og fin på det. Pretensiøs, pretensiøs, pretensiøøøøøs. God helg:

Det einaste eg saknar frå den tida er musikken. Det du opna opp for meg var eit heilt univers av deilige melodiar. Du fora meg med ein ny miksteip i veka. Det var på den måten eg aller best likar å forholde meg til musikk; den skal nytast. Ikkje analyserast eller tolkast. Ei novelle derimot, ho kan dissikerast, kva meinte forfattaren eigentleg her og kva vil EG at det skal tyde. Men ikkje musikk. Musikk skal berre elskast, sama kva du likar, sama kva du høyrar på og i allefall sama faen kven andre som høyrar på det.

Av og til innbillar eg meg at eg har eit jævla spesielt forhold til korleis eg likar musikk, akkurat som vi innbilte oss at vi hadde eit jævla spesielt forhold. Det hadde vi jo openbart ikkje.

Det einaste eg saknar er den uendelege tilgongen på deilige melodiar. Eg lurar litt på kva du høyrar på no etter så mange år.

Å hei og hå sann og smør og salt –

Kall meg bygdetulling, gjer narr av dei nordnorske anane mine og flir av ordet sny. Du har aldri opplevd å gå over eit langt snyras på veg heim frå skulen mens det buldrar i fjellsida. Du har aldri vore så verfast at du ikkje kunne halde begravelse for mannen din. Du har aldri smakt anna fisk enn den som ligg i frysedisken, panert og ferdig oppskoren. Du har aldri skore torsketunger, du anar ikkje kva ein pik er. Du har aldri hatt rein i hagen. Du har aldri vore nøydd til å droppe den siste halvtimen av kinofilmen for å rekke siste ferja heim. Du har aldri gått i frå huset ditt med ulåst dør. Du har aldri gått på ein skule kor det var nesten like mange lærarar som elevar. Du har aldri budd ein plass kor butikken stenger klokka eitt om laurdagen. Du har aldri vore nøydd til å klatre opp i ei fjellside for å få mobildekning. Du har aldri gått rundt eit fjellvatn i midnattsol med ordentleg mark på kroken og fiska i timesvis. Du har aldri hatt elevsamtale heime hos deg sjølv fordi du aldri har hatt di eiga mor som lærar. Du har aldri hatt ein time skuleveg. Du har aldri gått rett inn til nokon og banka på den inste døra fordi det ikkje er ringeklokke. Du har aldri tykt at ringeklokke er eksotisk. Du har aldri hatt bålrøyk i håret og ein kopp reinbuljong i neven i ein lavvo. Du har aldri vore ein plass kor ingen nølar når du spør dei om hjelp til noko, dei berre gjer det, fordi det er familie og då hjelper ein kvarandre. Du har aldri lege på eit reinskinn med ei isfiskestang i den eine neven og ei pølse med brød i den andre og hatt det jævlig godt. Du anar ikkje kva læsta er. Du har aldri hatt store naturopplevingar rett utanfor ytterdøra, utan oppmerka stiar eller trapper i fjellet fulle av folk som skal ha kvalitetstid med familien fordi dei aldri rekk det ellers i veka. Du har aldri opplevd at blåveis berre er eit bilete i ei bok og aldri har vore eit vårteikn. Du har aldri gått i eit søttendemaitog utan korps. Du hugsar ikkje fyrste gongen du såg noko så sjeldant som ein raudruss og du har aldri vore på ein bygdefest kor far din er dørvakt. Du treng ikkje sjøluft og snyfokk for å trivst, og du blir døgnvill viss det er ljost døgeret rundt.

Og du har garantert aldri høyrt Boknakaran. No får du sjansen:

Kanskje er det banalt, men det er det nærmaste eg kjem kulturtilhøyrighet eller kva anna akademisk merkelapp ein skal setje på sånne kjensler.

Og du? Det er fint om du fortel kven du er når du fyrst har lest heilt hit!

No

Brøddeig. Fyr i omnen. Tanken på ein sterk neve rundt min. Og verdas mest forelska par. Berre sjå:

Det er magisk! Dei er herlege.

Tenk å vere ho

Tenk å vere ho som tør. Ho som skrik høgast og lagar plass til alle oss andre. Som tør å sei i frå om noko som jenter opplever som kjipt.

Ein av tre jenter får dårleg sjølvtillit av retusjert reklame. Ein av tre, det er dama di, mora di, systera di og heilt sikkert alle jentene i klassen din. Og dårleg sjølvtillit, kva er det? Det tyder mindre fridom. Mindre gøy. Mindre avslappa. Du vil vel at dama di og systera di og venninnene dine skal føle seg fri? At dei skal ha det artig og trivst med sin eigen kropp?

Og ein av tre tyder at det er eit samfunnsproblem. Det er ikkje berre ein liten fillate jenteting, det er alle rundt oss og dei er tilfeldigvis jenter.

Det er ikkje det motsette av å tvinges til å gå i burka, å bli omskjært eller å ikkje få gifte seg med den ein vil. Eller å sleppe å gifte seg, for den saks skuld. Nokon trur det at viss ein bryr seg om jenter i Noreg sin dårlege sjølvtillit, så bryr ein seg ikkje om tvangsekteskap.

Det er feil.

Tenk å vere ho. Tenk å vere ho som må tole femti kommentarar om utsjånaden sin i ein dagblaartikkel (no har dei tydelegvis blitt sletta). Få høyre kor full av mannshat ho er. Fordi ho tek eit ansvar for å sei i frå om noko som faktisk er eit samfunnsproblem.

Enkelte vert ekstremt provoserte av dette. Dei vert så sinte av at nokon meiner at vi ikkje treng å bli bombardert av store bilete av halvnakne kvinner overalt kor vi går-

dei meiner visst at det er ei innskrenking av deiras fridom fordi nokon reagerar. Dei vil sjå deilige damer overalt. Det er liksom ein rett dei har fordi dei er menn; kvinner er til for å vere pene og deilige. Sjølv om damene på reklameplakatane er fiksa på så det held. Og sjølv om det må vere utruleg nedverdigande for familien til dama å måtte gå forbi eit stort bilete av ho i ein sexy positur. For damene er jo menneske, dei har vener, brødre, fedre, mødre og systre som alle oss andre.

Solidaritet, kva er det?

Leiaren i FpU, Ove Vanebo har også kasta seg inn i debatten. Ingen har hittil kommentert utsjånaden hass fordi han meiner det motsette av meg. Eg skal ikkje synke ned på det nivået.

Tenk å vere ho. Ho veit at ho er kulare enn alle dei idiotane som sleng drit fordi dei faktisk ikkje har nokon gode argument for det dei meinar. Ho veit at ho ikkje er åleine om dette og at folk ser opp til ho. Ho veit at ho er tøff. Og ho gjer seg ikkje. Det gjer ingen av oss.

Bror min del ein

Eg er fem eller seks år, du er tre. Du har store, ljose krøllar og blå auger som kan smelte eit kvart hjarte. Du fylgjer etter meg kor hen eg går. Du spør meg om alt («Er dette artig?» når du er usikker på om du skal flire eller ikkje), du ser på meg med det spørjande blikket eg alltid kjem til å hugse. Eg tykkjer du er så dum som alltid vil vere Tom i Tom og Jerry når vi ser på fjernsyn, for alle veit jo at Jerry alltid vinn. Vi delar laurdagsgodt etter klassisk søskensystematikk (eg er eldst, difor får eg mest. Ein av mine sjokoladar er verdt tre av dine skumbananar. Osv.). Storesøster har alltid rett og veit alltid best.

Det er det eg hugsar best, at eg var så slem! Eg var ikkje ei snill storesyster.

Eg er fem eller seks år, du er tre. Vi er ute og syklar. Du på den raude trehjulssykkelen med kvite hjul. Eg på ein grøn og kvit med slitt styre. Du er på den andre sida av vegen og vi er nede ved fiskebruket. Eg hugsar at eg ser deg frå grøftekanten kor eg har stilt meg fordi det kjem ein lastebil. Eg er eitt hundre prosent sikker på at du skal døy. Eg ser deg forsvinne bak lastebilen, eg skrik namnet ditt og det virkar som ein time før du kjem fram igjen.

Det gjer du sjølvsagt. Men det satte ein støkk i eit lite storesysterhjarte.

Eg er tjueto, du er nitten. Du sit tvers ovanfor meg ved kjøkenbordet mitt og et brødskive med egg. Vi flirar av dei same gamle tinga, du spør meg om alt og vi delar snop. Berre at no er det faktisk rettferdig.

Rytme

Ei duft av fortid, notid, alt

Ein smak av elskov, sukker, salt

Du gjev meg minne utan stad og tid

Framleis er eg

evig di.

 

Ha ein nydeleg laurdag!