Røynda og eg

Røynda. Eller virkeligheten om du vil. Røynda er det ordet som gjer alt vakrare enn det eigentleg er. For røynda er motbakkar, ubehagelege sanningar og feilgiring. Røynda er utgåtte fristar, draumar skjøre som sølvfolie og falske forestillingar.

Då er det godt å kunne drøyme seg vekk.

Eg tek på meg store, svarte solbriller. Ei skjorte eg er fin i. Eit tørkle i halsen som ingen andre har maken til, for det er eigentleg ikkje eit tørkle og dessutan er det kjøpt i eit land langt, langt vekke.

Eg tek på meg eit par nydelege skinnstøvlar eg har fått i presang. Lukta av skinnet og dei fine utskjæringane i stoffet får meg til å overse at dei er produsert i Kina sjølv om dei er shippa frå USA.

Eg ser filmar om folk med same type støvlar, frekke småjenter med lange fletter og les teikneseriar om kule heltar til hest.

Eg skrur volumet på ipoden på nesten fullt når denne songen kjem og tenkjer at det er slik det er og burde vere:

Høyr den du og. Nyt røysta til the queen of rockabilly. Eg elskar elskar elskar Wanda Jackson.

Når eg har spelt gjennom heile plata med Wanda sett eg kanskje på litt Johnny Cash eller Dolly Parton og tenkjer på at det i Nevada finst ein festival for cowboyar som skriv dikt og at dit har eg tenkt meg ein gong.

 

Når røynda ikkje er så verst og sola skin på dei bare leggane mine på takterrassen, når eg smiler til alle eg møter, når verneskoa ikkje er så tunge allikevel, når eg løfter tusen trillionar kilo på jobb utan å få ondt ein einaste plass

 

– då kjem eg på at eg ikkje eigentleg liker hestar. Eller pistolar. At eg antageleg hadde hata å ete bønner i tomatsaus til frokost. At det er frykteleg upraktisk med tørt prærielandskap i kombinasjon med kontaktlinser. Og at eg antageleg hadde døydd av skrekk viss eg måtte høyre på ulande prærieulvar i nattemyrkret.

At eg eigentleg har det fint og at motbakkane ikkje gjer noko så lenge ein hugsar å puste.

Reklame

Eg skryt faderskipet i senk

I går var det åttande mars. Den internasjonale kvinnedagen. Den kan eg skrive mykje om, og det tenkte eg å gjere, men ikkje idag. For i dag er det nemleg også ein spesiell dag! Pappaen min har bursdag og fyller femti år!

Fyrste gongen eg traff pappa var eg omtrent to år. Nei, han er ikkje den biologiske faren min, men han er den som har vore pappaen min så lenge eg kan hugse. Mamma flytta frå Sunnmøre til den forblåste utposten som er heimbygda mi, tidleg på nittitalet, for å jobbe der som lærar eit år. Hehe. Eg byrja i barnehagen der, og fyrste året var pappa julenisse for oss på juletrefesten. Det hadde eg likt så godt at eg hadde spurt mamma om vi ikkje kunne flytte til nissen. Trur eit visst nyforelska par var litt flaue då, og berre ein hadde maske på…

Å vere forelska på byrjinga av nittitalet var garantert ikkje sånn som det er idag. I dag kan ein stalke kvarandre på facebook, sende sjuhundre tekstmeldingar og ha eit fotoalbum av din kjære med deg på mobilen. For sånne som foreldra mine kor minst ein var veldig teknisk anlagt var løysinga å forlenge telefonkabelen i huset kor eg og mamma budde – sånn at ho kunne ligge i senga og snakke i telefonen med pappa om kvelden. Imponerande, men ikkje overraskande. For pappa er sånn. Han er ein sånn som alltid har fiksa alt som kan fiksast. Kjøpe ny vaskemaskin? Gløym det. Vi kjøpar ein brukt og reparerar eventuelle feil.

Dette er noko eg har teke med meg vidare. Som tolvåring var det kanskje litt flaut å ikkje ha ny og moderne snøskuter slik som «alle dei andre» (for mine venar som ikkje er oppvaksne på bygda i nordnorge så er dette kanskje ein litt eksotisk del av noregshistoria). Men min pappa er ikkje som alle andre, og han har aldri heller vore det. No som er eg blitt eldre set eg pris på det. For det å ikkje vere som alle andre er ikkje det same som å ikkje vere godt likt.

For med eit stort hjarte, alltid ei hjelpande hand og ein vits i bakhand så er det nesten umogleg å ikkje bli likt. Sånn er nemleg pappaen min. Han er ein sånn som hjelpar så godt han kan, uansett kven som spør. Og han er sjølvsagt handyman numero uno! Så når eg byrja på byggfag og i læra – då fekk vi plutseleg veldig mykje meir å snakke om. Og sjølv om verken mamma eller pappa trudde heilt på meg fyrste gong eg sa eg hadde tenkt den tanken, så var det faktisk pappa som sa dette til meg ein gong for mange, mange år sidan:

Ingenting er umogleg.

Kva har det ført til? Ei tru på at det finst ei løysning på dei fleste av livets problem, berre ein tør å gjere noko med dei. Av all barnelærdom i heile verda er det kanskje det eg tykkjer er viktigast. Ein må av og til kaste seg frampå, sei ting som ein ikkje «skal» sei høgt, kreve sin rett og ha sjølvtillit til å stå på sitt.

Akkurat no er pappa i USA, kor han jobbar ombord på eit cruiseskip som maskinist. Og kvar dag når eg vaskar nevane etter arbeid tenkjer eg på pappa. Det er litt rart, for mine er så små og pappa sine er så store. Men arbeidsnevar er arbeidsnevar.

Til slutt skal de få bursdagsskrivet som sto i lokalavisa i dag. Det har mamma skrive:

Vi vil gratulere deg med dagen, og selv om du ikke befinner deg i vår verdensdel da, har vi veldig lyst til å rope Hurra! for den snilleste mannen vi kjenner.

For mer enn 20 år siden, da ble jeg kjent med deg.

I skuffene på kjøkkenet så trodde faktisk jeg

at bestikket hørte til, men nei:

Der fant jeg bare ledninger og verktøy i en miks –

for det kunne nemlig hende at noe trengte fiks!

Hvis noen har et apparat som trenger reparasjon,

så er det ofte lett for dem å ta en telefon-

kan du komme hit og hjelpe meg,

for du har ingen peiling på å bruke ordet nei!

Etterhvert så blei det hus og hjem,

og familiens medlemmer økte til fem.

Vi er ikke A4 hverken du eller jeg,

men nettopp derfor vandrer vi på livets landevei

med samme gode kjærlighet som bare vi kan dele.

Så ofte som vi har anledning prøver vi å stjele

mest mulig tid i skog og mark- din største interesse.

Der kan vi slappe av og leve helt uten å stresse-

det jeg har lært av deg!

Når livet er som svartest og ingen trøst kan lindre,

da er du den som holder fast og stryker smerten mindre.

VI ER GLADE I DEG!!!

Sånn. Gratulerar med dagen, pappa!

Ei heilt vanleg kåring ein heilt vanleg søndag i februar

Siden det er søndag blir denne bloggposten ei slags oppsummering av veka som gjekk. Det blir ei slags kåring av ting og tang som har skjedd i The Life of Lunemann, veke åtte, totusenogelleve.

Men beklagar, det blir masse ingen saftige avsløringar om kva undertøy eg brukar (vanleg). Eller store politiske hendingar ute i verda. Han der Disneyskurken Gadaffi får nokon andre ta ansvar for å skrive om. Dette er mi leikegrind, mine leiker og mine regler. Difor gjer eg dykk….:

Topp tre: Situasjonar eg har meir enn løfta på augebryna i overraskelse. Og for å gjere det heile ekstra spanande er alt utforma som små nyhendeartiklar i ei lokalavis. Sånn omtrent. Velbekomme;

3. Politikar fekk peanøttsmørpuppesjokk på jobb: – Han smurte tjukt på!

Tømrarlærlingen og Raudtaktivisten Lone Lunemann fekk måndag denne veka bokstaveleg talt eit puppesjokk i arbeidstida. «Vi satt og åt lønsjen vår i brakka. Ein utanforståande var tilstades og prøvde å dra eit par tørre vitsar i mellom dei tørre skivene våre.» Vitsemakaren såg sitt snitt då Lunemann hadde smurt peanøttsmør på den siste skiva si og ville matche det heile med ein blaut vits. Lunemann svarar dette når vi spør om kva han eigentleg sa: «Han sa at eg no kom til å få større puppar. Fordi eg åt peanøttsmør. Eg sa berre takk for tipset…og himla litt med augene.»

Lunemann er tydeleg prega av den dårlege vitsen. «Hadde det no vore eit ordspel, eit godt poeng eller noko eg kunne respondert på med ein kjapp replikk. Men eg blei verken veldig fornærma eller tykte det var ein særleg artig vits. Kva gjer ein eigentleg i ein sånn situasjon?»

Ikkje veit eg, og vi bevegar oss til plass nummer to.

2. Dansande drukkenbolt datt i dørken

Seint fredag kveld denne veka kunne eit entusiastisk publikum observere eit dyktig par svinge seg til tonane frå den mindre dyktige barpianisten på ein ukjent uteplass i Leirvik Sentrum. Men med svært høg promille og fart i svingrytmen måtte det ende galt. Den kvinnelege dansaren gjekk rett i dørken med hoftepartiet først og landa med korsryggen i ein skarp kant/høgdetrinn i golvet. Sjokkerte augevitnar forklarar at det først såg ut som kvinna skulle ta til tårane og bryte saman i intense smerter, men ho henta seg raskt inn igjen og fortsatte dansen til tonane av ei eller anna Creedencelåt. Som ho mest sannsynleg hadde bedt om sjølv. Redaksjonen har diverre ikkje lukkast å få anna kommentar frå kvinna i ettertid enn dette: «Ja, det gjorde inn i helvete ondt. Vonar eg ikkje blir invalid».

Jaja. Shit happens. Morosamt var det no.

Også til fyrsteplassen, øverst på europallen osv.

1. Prissjokk på studentfestival: Suppe like dyrt som øl!

Denne helga gjekk Øyofestivalen på Stord av stabelen (av KVA?!!?) og må oppsummerast som ein heildundrande suksess. Folk koste vettet av seg, dansa og gjorde sånne ting som ein gjer på festival. Og som seg hør og bør blei det solgt festivalmat over ein, utruleg nok, ganske høg sko. Sjølve maten var det ingenting gale med. Men å selje ein liten porsjon betasuppe til same pris som ein halv liter øl er ganske utruleg. Sjølv om det var flatbrød med.

Suppa var god den, for all del. Og eg kjøpte jo tre porsjonar. Så det som kanskje får deg, kjære lesar (klart eg har deg kjær), til å løfte på augebryna, er denne faktaopplysninga:

Eg åt betasuppe for hundreogfemti kroner i helga.

Det er ei sjuk, sjuk verd vi lever i.

Rett før vi oppdaga at prisen på øl og suppe var den same.

Kanskje verdas kortaste blogginnlegg

…Dei popkulturelle referansane dine er for gamle. The ugliest band in the world, seier du til jenta som sit rett overfor deg ved kafèbordet. Ho sluttar å røre i kaffiglaset med skeia og ser på deg med eit blikk som er umogleg å mistolke. Du er like aktuell som ein sliten trusestrikk.

Kva skjer vidare? Kom med framlegg, er du grei. Hjernen min er kollapsa; forårsaka av hostesaft med morfin, Captain Morgan, umogleg kjærleik, hjarter av jern, rockabilly, revolusjonane i midtausten, for mykje isolasjonsstøv, duftljos, fire timar lange telefonsamtalar og alt anna som er fantastisk og noko forbanna drit på ein gong.

Beklagar. Kanskje blir det like lenge til neste innlegg.

E du fucked opp som ho Bjørg Vik/E det kanskje sånn at du bør stikk

Hei og hallao partyboys and -girls! Snart ein månad sidan førre blogginnlegg, og ja, eg har bestilt hjartestartar til Leikegrinda. Dette innlegget er litt som ein stor pose smågodt frå den største og dyraste snopesjappa i verda. Berre at innhaldet er mykje, mykje betre. Det gjer deg verken høgt inntak av sukker, e-stoffar eller sår i ganen. Og det er heilt forbanna gratis. Og viss du delar er det ikkje kjipt, for ingen kan ta i frå deg den største biten du ville spare til slutt. Ja, du tek poenget. Ein forbanna bra bloggpost er det. Visst faen. Eg må berre starte han (nokon gongar kjennes skrivekløa mi som ein tungstarta snøskuter. Treig i byrjinga, men herremin kor kjekt det er etterkvart)!

Eigentleg (det har du kanskje skjønt til no…) så har eg ikkje noko spesielt å fortelje om. Kanskje er det meir spesielt enn teksten på melkekartongen du niles på fordi du vil unngå å sjå den tilfeldige sexpartnaren din frå førre natta i augene, der du sit ved frukostbordet heime hos han og ikkje skjønar kvifor han smiiiilar sånn til deg. Kanskje er det meir spesielt enn eposten du fekk frå ein banktilsett i Nigeria om at du har ein milliard på bok i banken han jobbar i. Og det kan hende det er meir spesielt enn alle dei tohundreogsøttifire facebookstatusane som poppar opp i nyhendestraumen din (om du har nynorskfacebook, som eg, vel å merke) kvar einaste dag. Det siste er faktisk veldig sannsynleg.

For face it folkens, facebook er blitt ein like naturleg del av livet som det å måtte skilje avfallstoffer frå kroppen i blant. Og nokon vil nok hardnakka innrømme at dei ikkje er avhengige, og at heile greia er tullete, og det har dei kanskje til og med rett i. Men eg. Eg, EG er avhengig eg. Eg sit her på min lille (ganske store) knaus i Sunnhordland og kjedar meg ganske ofte. Eller, det vil sei, eg treff ikkje så mykje folk. Og facebook er for meg ein måte å vere sosial på. Var det ei interessant og spanande setning? Nei.

Det eg faktisk skulle fram til var det at facebook har gjort tankerekkjene mine einspora. Eg tenkjer jo på mye rart gjennom ein dag (ordspel, vitsar ingen (kanskje to) flirar av, sex (utelukkande av reproduktive årsakar, sjølvsagt), klassekamp, mat, ja, alt det vanlege). Og det facebook har gjort med skolten min er å få alle tankane til å automatisk rette seg etter statusformatet. Eg kan gå ein heil arbeidsdag og formulere interessante og morosame statusar i hovudet. Eg gløymar sjølvsagt fleire etterkvart, og eg postar jo ikkje alle. Skremmande? Kan hende det. Men eg får iallefall ikkje kreft av facebook. Eller…? Ein veit jo aldri kva som dukkar opp i Dagbladet i morgon. Det siste nye er jo «mobilkreft». Statuskreft er kanskje ikkje så langt unna allikevel.

Over til noko mindre urovekkjande. Nei, eg snakkar ikkje om fridomskampa folket i Egypt førar mot monster-mubarak (eller noko sånt), eg snakkar om min framtidsplan. Plan B, altså. Eller, eg skal nok få gjennomført den. For eg skal sjølvsagt skrive ein kioskroman kriminalroman. Den skal heite «Den som ler sist….» og handle om ein gal seriemordar som utelukkande drep kvinner med høg og skingrande latter. Hovudpersonen er ein suksessfull standupkomiker, og mordaren siktar ho inn som det ultimate offer av sjølvsagte grunnar.

Kva trur du? Blir eg den nye Stig Larsson? Dette vil eg ha respons på. Kanskje det blir ein bloggroman av det.

 

Til slutt vil eg berre informere om at eg har vore i Trondheim og høyrt ein kampsang for statspensjon til melodien av «Purple rain». Mellom anna! (Neida, det skjedde mykje bra og kult på Trondheimskonferansen og eg er plutseleg veldig engasjert i mykje meir enn eg trudde.)

 

PS: Tittelen er frå ein Tungtvannlåt.

Sneiks on the plein, koseklumpar!

Utan tittel

Eg gjekk heim i stad etter å ha vore ute. Bakken opp til huset kor eg bur var ikkje så glatt som han var i ettermiddag. Det draup og rann overalt. Ein flekk gras var synleg i grøfta nederst i bakken. Det var nesten mogleg å innbille seg at det nærma seg vår, og dei tjue centimetra med snø som falt forleden virka fjerne.

Ein mental øyrefik frå meg sjølv fekk meg til å ta meg saman. Vår? Det er januar, jente. Skjerp deg. Eg hutra og prøvde å unngå å puste inn dei kaldaste partiklane i vinterlufta. Bakken var kanskje ikkje glatt, men han var framleis tung og lang. Januarbakke.

Det er femten veker til påske, small det igjen. Viss den første øyrefiken var usynleg, så kunne ein ikkje unngå å legge merke til denne. Eg rista på hovudet, prøvde å tenke på noko anna, noko anna som ikkje var ein kald og vassen graut av vér, plikter og kjensla av å vere heilt åleine.

Plutseleg stod eg på toppen av bakken. Eg pressa fram eit smil som eg sterkt ynskja såg triumferande ut. Eg tvilte på at det gjorde det. Kva er det som er så triumferande med å gå opp ein bakke som ikkje ein gong er glatt? Eg sukka og gjekk inn i huset mitt.

Haters gonna hate! – ting du ikkje trudde du trengte å vite om musikk del 3

Vinteren er kald og jævleg, det er alle einige om. Med mindre du har spesielle interessar (som å frivillig feste begge beina på ein planke og renne ned ein bratt bakke fordi du tykkjer det er…gøy. galning.) er det ikkje SÅ mykje som er spanande med denne årstida. Ein gjer det ein kan for å halde varmen. Kler på seg tre lag ekstra med klede, finn nokon å varme seg på og prøvar å halde humøret oppe. For min eigen del endrar eg totalt musikksmak. I sommar og i haust gjennopdaga eg pønken, høyrte gjennom omtrent heile diskografien til Joachim Nielsen og bloggar om Raga Rockers. Framleis jævleg bra musikk, utan tvil. Men…litt for kald og hard for eit frossent hjarte. Eg treng varme i kroppen. Og plutseleg er Ipoden full av reagge, hiphop og salsarytmer. Er det rart ein får problem med å stå i ro.

Denne kan eg takke Ole for. Minn meg på å lenke til Ole sin blogg seinare. Hehe. Låta handlar om at rasistiske nasjonalistar blei valgt inn i den svenske Riksdagen ved valet i haust. Nasty sak, nais låt.

 

Dette er Natasja, noko av det råaste som nokon kom har komen frå Danmark (bortsett frå familien min då). Diverre døydde ho i ei bilulukke på Jamaica for nokre år sidan. Mange som har høyrt om Natasja har berre høyrt låta «Fi er min» (jepp, det handlar om det du trur), men ho har gitt ut eit ganske bra album som ikkje ligg på Spotify. Ho hadde ei fantastisk røyst og det er heilt utruleg trist at ho ikkje får lage meir musikk. Sjekk ho ut!

 

Ooooog desse kjekke karane veit du sikkert kven er. Denne låta har eg omtrent spelt i hel etter at eg fann ep’en «Bootlegs, b-sider og bestiser» frå 2004(?) i platesamlinga. Med autografar og alt. Hehe. Og dette ER danselåt. Problemet er at den aldri blir spelt nokon andre plassar enn på min (og Anja sin) Ipod, og det er kanskje ikkje SÅ kult å danse åleine på butikken.

 

Aaaaah, den beste svensken eg veit om. Og fantastisk låt. Say no more, say no more!

 

Desse høyrte eg på når eg gjekk på ungdomsskulen. Jepp, 2002, det er faen meg lenge sidan. Og åtte år etter oppdagar eg verkeleg kor bra Tungtvann var. Kor bra tekstar dei hadde. Kor gangster eg var. Dei vann faktisk dialektprisen til Målungdommen for denne skiva. Eg har problem med å finne ei låt som er betre enn nokon av dei andre på Mørketid, men «Ekte menneske» skil seg litt ut frå dei andre. Dei andre låtane (t.d. «D e sånn d e») er skriven til folk som har andre utfordringar i livet enn meg (berre høyr den du.), og beskriv ei røynd eg ikkje heilt kan relatere til. Meir om min lukkelege oppvekst seinare. Men anywayz. Denne låta eg har valgt ut gjer at Jørg-1/Joddski framstår som ein utruleg jordnær kis. Som tilfeldigvis driv med hiphop. Eg anar ikkje korleis eg skal beskrive kva det gjer med meg, men eg føler iallefall at hiphop ikkje blir så framandt. Eg får litt meir tilhøyrighet til musikken. Eller noko sånt. For å sei det med nokon andre rapparar (som gjer comeback i desse dagar, wooooop); Jada jada jada, eg prate bare svada!

 

Sånn. Eg håpar de er blitt litt varmare i trøya. Men det blir nok veldig lenge til du får sjå meg i ein sånn. Fred ut, heimegut!

Nyttårsløfter

Eg er prinsipielt i mot nyttårsløfter. I alle fall for min eigen del. Kva er det med å begynne på eit nytt år som liksom skal få meg til å bli eit fantastisk og betre menneske? Dagen etter at eg har drukke meg dritings, åte kalkun til vingebein stikk opp av halsen og sovna på ein frysar (nei vent, det var nokon andre) – det er tidspunktet for å bli eit nytt og betre menneske? Flaks at eg ikkje røyker.

Men prinsipplaus som eg er har eg laga nokre nyttårsløfter allikevel. Dei er like diffuse som eit gjennomsnittleg valprogram frå Arbeidarpartiet, så om eg klarar å halde dei… det er jo igrunn opp til meg å avgjere. Det er jo ikkje som om eg er demokratisk valt. Hehe.

Well, well, well. Her er dei:

I 2011 skal eg ha det artig.

Æh, eg gjer opp. Alt anna blir jo bare utdrag frå sjølvhjelpsbøker og dameblader. Gidd ikkje! Godt nyttår!

I desse juletider

…er det viktig å ta seg ein pause i stria. Trekke pusten og la visakortet kvile. Og tenke på dei viktige tinga i livet: Klassekamp og klassehat! Og då snakkar eg sjølvsagt om hatet mot ekle rikingar og kaksar som tener seg rike på arbeidet vårt.

Gløym einebærbusker og nissen på låven, her er Gatas Parlament (videoen ligg under teksten):

La raseriet strømme

La raseriet strømme
bare la pampene fordømme
denne gangen skal vi ikke bare snu og rømme
dyrk ditt sinne, så får vi heller sitte inne,
men ha i minne at vi må sloss for å vinne x 2

opp om morran altfor tidlig, hva er alternativet?
du ender opp på skolebenken hele jævla livet
og du kan gå på arbeidskontoet, det er enda verre
så du bør bite deg fast i jobben din, sånn er det dessverre

Når vekkerklokka ringer bør du bite tenna sammen
og samle kreftene og kysse farvel til madammen
få på deg fillene og kom deg ned til bussholdeplassen
de samme trynene fra den samme forbanna arbeiderklassen
Du burde vært en konsulent i Karibien
aksjonsavtale lønn og sol som holder liv i en
x-arbeider som hever lønn med laptop’en på stranda
Men du må stemple litt forseint, nå blir sjefen forbanna

Det ekke alt her som er like bra organisert,
men bedriften snakker stadig vekk om kvalitet
du har noen forslag på hvordan det kunne gjøres bedre,
men det er bestemt av noen forbanna BI-utdanna ledere
Så får du stå og høre kjefta hans til øra henger
om ikke å være enig til han ikke gidder lenger
du har vært gjennom dette før, det burde være rutine,
men morran ekke over ennå og nå vil du grine
For i tillegg er det en kar du vil savne nå
han derre hindu-karen du aldri lærte navnet på
han ble sendt tilbake, vi må stå på for vi ekke mange,
for han ble henta i går av justisdepartemanget

Det er helt åpenbart at dette ekke dagen din
du biter tenna sammen, hue opp og magan inn

må det virkelig være så jævlig hardt å leve?
eller kan det nytte å knytte neven?!

La raseriet strømme
bare la pampene fordømme
denne gangen skal vi ikke bare snu og rømme
dyrk ditt sinne, så får vi heller sitte inne,
men ha i minne at vi må sloss for å vinne x 2

Det er nok mange måter å tjene penger på
fordi du orker ikke dette styret lenger nå
ett uhell har forsinka utbetalinga av penga
du banner for at du i det hele tatt stod opp av senga
saksbehandleren din kan klassisk ingen ting gjøre
«kan du ikke dra til folka dine for å høre om de har penger til å forsørge deg i ett par uker, det tar en stund å få deg registrert igjen som bruker»

Du er nok frista til å søke andre inntekskilder
Men inni bakhue truer så noen gamle bilder
av gamle kompiser som har gått til hælvete på kjøret
så du får heller finne deg noe legalt å gjøre
Men før den tid må du finne deg i og å hjemme
møte der og der til tidspunkter du ikke må glemme
Papirer du har rota bort for 15 år tilbake
en eller fire kalde pils nå, det skulle smake
men du må passe på at pengene ikke forsvinner
det finnes lite i tilværelsen din som ikke minner
deg på at du er arbeidsløs og tråkka i salaten
Men de har nerver nok til å kalle detta velferdsstaten
du drar til kompiser for å finne tilbake sjøltilitten
velmenende kommentarer trekker deg lengre ned i dritten
du kan sitte deg ned og flykte inn i tv-såper,
men du veit nå at det finnes noen der ute som håper
EN DAG VIL TINGENE BLI SNUDD PÅ HUET GAMLE GNORE
men du våger ikke tenke tanken fullt så store

Må det virkelig være så jævla hardt å leve?
Eller kan det nytte å knytte neven?!

bare la pampene fordømme
denne gangen skal vi ikke bare snu og rømme
dyrk ditt sinne, så får vi heller sitte inne,
men ha i minne at vi må sloss for å vinne

Sånn. God jævla jul!

Kommunikasjon på tvers av grenser og land

Får mye rare epostar frå utanlandske folk for tida. Nokon har til og med tatt seg bryet å skrive på norsk. Norsk med Google Translate-aksent.

Hei dame, skal jeg være glad for å diskutere med deg

Profilen din er veldig interessant, sjarmerende, og vennlig med et snev av originalitet

Jeg håper dere vil diskutere hva noen minutter

signert: en beundrer

 

Denne fekk eg frå ein viss Mr Bruce:

Trenger du lån? Hvis ja kontakte oss umiddelbart.
Dette er informere deg om at mr Anthony Bruce i Web Financial Access Firm tilbyr utlån til publikum.
Vi tilbyr lån fra 50,000.00 kroner til 100,000,000.00 kroner på en nedbetalingstid på 1 til 20 år.

Interesserte personer bør fylle ut søknadsskjemaet nedenfor;

Fullt navn:
Adresse:
Beløp Needed:
Varighet av lån:
Formål Lån:
Land:
Forstår du engelsk språk:
Telefonnummer:
Yrke:
Månedlig Inntekt:
Har du søkt om et lån før?

Vennlig hilsen
MR Bruce,
Manager.

Noko anna som desse to epostane har til felles er at dei er jo ganske gode tilbod. Kunne godt tenkt meg eit lån på 50,000.00 kroner til jul!

Forresten, pelshaters: Eg fekk forskot på arv i går. Ein jævla revepels frå veldig gamle dagar. Takk mamma.

Hor or not?