Eit slags minneord

Å finne ord for det grusomme som har ramma oss alle er vanskeleg. Eg tykte statsministeren sa det godt i minnetalen sin søndag. Det er ikkje til å begripe. Det er så urettferdig. Alle kjenner på den samme, ufattelege sorgen, og vi kjem så mykje nærare kvarandre i dette. Litt godt i alt det vonde.

Eg hadde ingen eg kan kalle mine kjære i Oslo eller på Utøya. Men mange av mine vener hadde det. Fortvilinga deira, panikken, angsten og redselen for det aller verste kjem så nærme. Bestevenninner, kameratar, folk ein har diskutert med over ein pils. Møtt i ein skuledebatt. Kanskje vi har hilst i ein fagleg samanheng.

No er dei borte. Brått rivne vekk. Det er så vanskeleg å forstå at så mange menneske er borte. Alle har nokon som sitt igjen med eit enormt tomrom i hjartet. Dei skal vite at dei ikkje er åleine.

Kameratane våre er borte. Men kampen for solidaritet og fridom held fram. Vi kan aldri slutte å kjempe mot dei politiske motivene som låg bak desse ugjerningene. Vi skal aldri, aldri gje oss.

«For alle døde kameratar, ikkje eit minutts stillhet, men eit liv i kamp!»

Reklame

Rotate og rart om kjærleik

Eg sletta heile denne posten når eg innsåg kor lettlurt eg var i eit halvt år. Når nokon får deg til å føle at du har fått slått inn kneskålene, då er det ikkje verdt å bruke tid og energi på dei. Med mindre du HAR fått slått inn kneskålene, då. (Gammalt jungelord)

Advarsel: Dobbelposting med fare for rim i langfjella

Å poste to bloggpostar på ein dag er ikkje eigentleg mi greie. Og det eg postar no er ikkje så bra. Det er eit lite dikt på rim som eg er heilt greit nøgd med. Sjå på det som ein øvelse i å kvitte seg med prestasjonsangst eller gje det ein anna velformulert merkelapp som passar. Eg postar jo dette med ei viss fare for å framstå som ein av dei folka som VERKELEG ikkje kan synge, men som allikevel meldar seg på Idol. Som dei folka som vil vere kunstnarar sjølv om dei VERKELEG ikkje kan teikne. Jaja. Vi har alle våre greier å stri med. Med internett kan vi vise det fram til kvarandre. Whatevskies.

 

Så dumt du forsvann

så dumt du berre gjekk

eg såg ein annan veg, plutseleg var du vekk

 

Det du seier er så flyktig, det du gjer er så lett

Mitt hjarte er så svoltent og eg vert aldri mett

 

Det vart så stilt når du for, berre støy og bråk er att

Og eg ligg åleine nok ei regntung natt.

Å hei og hå sann og smør og salt –

Kall meg bygdetulling, gjer narr av dei nordnorske anane mine og flir av ordet sny. Du har aldri opplevd å gå over eit langt snyras på veg heim frå skulen mens det buldrar i fjellsida. Du har aldri vore så verfast at du ikkje kunne halde begravelse for mannen din. Du har aldri smakt anna fisk enn den som ligg i frysedisken, panert og ferdig oppskoren. Du har aldri skore torsketunger, du anar ikkje kva ein pik er. Du har aldri hatt rein i hagen. Du har aldri vore nøydd til å droppe den siste halvtimen av kinofilmen for å rekke siste ferja heim. Du har aldri gått i frå huset ditt med ulåst dør. Du har aldri gått på ein skule kor det var nesten like mange lærarar som elevar. Du har aldri budd ein plass kor butikken stenger klokka eitt om laurdagen. Du har aldri vore nøydd til å klatre opp i ei fjellside for å få mobildekning. Du har aldri gått rundt eit fjellvatn i midnattsol med ordentleg mark på kroken og fiska i timesvis. Du har aldri hatt elevsamtale heime hos deg sjølv fordi du aldri har hatt di eiga mor som lærar. Du har aldri hatt ein time skuleveg. Du har aldri gått rett inn til nokon og banka på den inste døra fordi det ikkje er ringeklokke. Du har aldri tykt at ringeklokke er eksotisk. Du har aldri hatt bålrøyk i håret og ein kopp reinbuljong i neven i ein lavvo. Du har aldri vore ein plass kor ingen nølar når du spør dei om hjelp til noko, dei berre gjer det, fordi det er familie og då hjelper ein kvarandre. Du har aldri lege på eit reinskinn med ei isfiskestang i den eine neven og ei pølse med brød i den andre og hatt det jævlig godt. Du anar ikkje kva læsta er. Du har aldri hatt store naturopplevingar rett utanfor ytterdøra, utan oppmerka stiar eller trapper i fjellet fulle av folk som skal ha kvalitetstid med familien fordi dei aldri rekk det ellers i veka. Du har aldri opplevd at blåveis berre er eit bilete i ei bok og aldri har vore eit vårteikn. Du har aldri gått i eit søttendemaitog utan korps. Du hugsar ikkje fyrste gongen du såg noko så sjeldant som ein raudruss og du har aldri vore på ein bygdefest kor far din er dørvakt. Du treng ikkje sjøluft og snyfokk for å trivst, og du blir døgnvill viss det er ljost døgeret rundt.

Og du har garantert aldri høyrt Boknakaran. No får du sjansen:

Kanskje er det banalt, men det er det nærmaste eg kjem kulturtilhøyrighet eller kva anna akademisk merkelapp ein skal setje på sånne kjensler.

Og du? Det er fint om du fortel kven du er når du fyrst har lest heilt hit!

No

Brøddeig. Fyr i omnen. Tanken på ein sterk neve rundt min. Og verdas mest forelska par. Berre sjå:

Det er magisk! Dei er herlege.

Bror min del ein

Eg er fem eller seks år, du er tre. Du har store, ljose krøllar og blå auger som kan smelte eit kvart hjarte. Du fylgjer etter meg kor hen eg går. Du spør meg om alt («Er dette artig?» når du er usikker på om du skal flire eller ikkje), du ser på meg med det spørjande blikket eg alltid kjem til å hugse. Eg tykkjer du er så dum som alltid vil vere Tom i Tom og Jerry når vi ser på fjernsyn, for alle veit jo at Jerry alltid vinn. Vi delar laurdagsgodt etter klassisk søskensystematikk (eg er eldst, difor får eg mest. Ein av mine sjokoladar er verdt tre av dine skumbananar. Osv.). Storesøster har alltid rett og veit alltid best.

Det er det eg hugsar best, at eg var så slem! Eg var ikkje ei snill storesyster.

Eg er fem eller seks år, du er tre. Vi er ute og syklar. Du på den raude trehjulssykkelen med kvite hjul. Eg på ein grøn og kvit med slitt styre. Du er på den andre sida av vegen og vi er nede ved fiskebruket. Eg hugsar at eg ser deg frå grøftekanten kor eg har stilt meg fordi det kjem ein lastebil. Eg er eitt hundre prosent sikker på at du skal døy. Eg ser deg forsvinne bak lastebilen, eg skrik namnet ditt og det virkar som ein time før du kjem fram igjen.

Det gjer du sjølvsagt. Men det satte ein støkk i eit lite storesysterhjarte.

Eg er tjueto, du er nitten. Du sit tvers ovanfor meg ved kjøkenbordet mitt og et brødskive med egg. Vi flirar av dei same gamle tinga, du spør meg om alt og vi delar snop. Berre at no er det faktisk rettferdig.

Rytme

Ei duft av fortid, notid, alt

Ein smak av elskov, sukker, salt

Du gjev meg minne utan stad og tid

Framleis er eg

evig di.

 

Ha ein nydeleg laurdag!

 

Eg skryt faderskipet i senk

I går var det åttande mars. Den internasjonale kvinnedagen. Den kan eg skrive mykje om, og det tenkte eg å gjere, men ikkje idag. For i dag er det nemleg også ein spesiell dag! Pappaen min har bursdag og fyller femti år!

Fyrste gongen eg traff pappa var eg omtrent to år. Nei, han er ikkje den biologiske faren min, men han er den som har vore pappaen min så lenge eg kan hugse. Mamma flytta frå Sunnmøre til den forblåste utposten som er heimbygda mi, tidleg på nittitalet, for å jobbe der som lærar eit år. Hehe. Eg byrja i barnehagen der, og fyrste året var pappa julenisse for oss på juletrefesten. Det hadde eg likt så godt at eg hadde spurt mamma om vi ikkje kunne flytte til nissen. Trur eit visst nyforelska par var litt flaue då, og berre ein hadde maske på…

Å vere forelska på byrjinga av nittitalet var garantert ikkje sånn som det er idag. I dag kan ein stalke kvarandre på facebook, sende sjuhundre tekstmeldingar og ha eit fotoalbum av din kjære med deg på mobilen. For sånne som foreldra mine kor minst ein var veldig teknisk anlagt var løysinga å forlenge telefonkabelen i huset kor eg og mamma budde – sånn at ho kunne ligge i senga og snakke i telefonen med pappa om kvelden. Imponerande, men ikkje overraskande. For pappa er sånn. Han er ein sånn som alltid har fiksa alt som kan fiksast. Kjøpe ny vaskemaskin? Gløym det. Vi kjøpar ein brukt og reparerar eventuelle feil.

Dette er noko eg har teke med meg vidare. Som tolvåring var det kanskje litt flaut å ikkje ha ny og moderne snøskuter slik som «alle dei andre» (for mine venar som ikkje er oppvaksne på bygda i nordnorge så er dette kanskje ein litt eksotisk del av noregshistoria). Men min pappa er ikkje som alle andre, og han har aldri heller vore det. No som er eg blitt eldre set eg pris på det. For det å ikkje vere som alle andre er ikkje det same som å ikkje vere godt likt.

For med eit stort hjarte, alltid ei hjelpande hand og ein vits i bakhand så er det nesten umogleg å ikkje bli likt. Sånn er nemleg pappaen min. Han er ein sånn som hjelpar så godt han kan, uansett kven som spør. Og han er sjølvsagt handyman numero uno! Så når eg byrja på byggfag og i læra – då fekk vi plutseleg veldig mykje meir å snakke om. Og sjølv om verken mamma eller pappa trudde heilt på meg fyrste gong eg sa eg hadde tenkt den tanken, så var det faktisk pappa som sa dette til meg ein gong for mange, mange år sidan:

Ingenting er umogleg.

Kva har det ført til? Ei tru på at det finst ei løysning på dei fleste av livets problem, berre ein tør å gjere noko med dei. Av all barnelærdom i heile verda er det kanskje det eg tykkjer er viktigast. Ein må av og til kaste seg frampå, sei ting som ein ikkje «skal» sei høgt, kreve sin rett og ha sjølvtillit til å stå på sitt.

Akkurat no er pappa i USA, kor han jobbar ombord på eit cruiseskip som maskinist. Og kvar dag når eg vaskar nevane etter arbeid tenkjer eg på pappa. Det er litt rart, for mine er så små og pappa sine er så store. Men arbeidsnevar er arbeidsnevar.

Til slutt skal de få bursdagsskrivet som sto i lokalavisa i dag. Det har mamma skrive:

Vi vil gratulere deg med dagen, og selv om du ikke befinner deg i vår verdensdel da, har vi veldig lyst til å rope Hurra! for den snilleste mannen vi kjenner.

For mer enn 20 år siden, da ble jeg kjent med deg.

I skuffene på kjøkkenet så trodde faktisk jeg

at bestikket hørte til, men nei:

Der fant jeg bare ledninger og verktøy i en miks –

for det kunne nemlig hende at noe trengte fiks!

Hvis noen har et apparat som trenger reparasjon,

så er det ofte lett for dem å ta en telefon-

kan du komme hit og hjelpe meg,

for du har ingen peiling på å bruke ordet nei!

Etterhvert så blei det hus og hjem,

og familiens medlemmer økte til fem.

Vi er ikke A4 hverken du eller jeg,

men nettopp derfor vandrer vi på livets landevei

med samme gode kjærlighet som bare vi kan dele.

Så ofte som vi har anledning prøver vi å stjele

mest mulig tid i skog og mark- din største interesse.

Der kan vi slappe av og leve helt uten å stresse-

det jeg har lært av deg!

Når livet er som svartest og ingen trøst kan lindre,

da er du den som holder fast og stryker smerten mindre.

VI ER GLADE I DEG!!!

Sånn. Gratulerar med dagen, pappa!

Kanskje verdas kortaste blogginnlegg

…Dei popkulturelle referansane dine er for gamle. The ugliest band in the world, seier du til jenta som sit rett overfor deg ved kafèbordet. Ho sluttar å røre i kaffiglaset med skeia og ser på deg med eit blikk som er umogleg å mistolke. Du er like aktuell som ein sliten trusestrikk.

Kva skjer vidare? Kom med framlegg, er du grei. Hjernen min er kollapsa; forårsaka av hostesaft med morfin, Captain Morgan, umogleg kjærleik, hjarter av jern, rockabilly, revolusjonane i midtausten, for mykje isolasjonsstøv, duftljos, fire timar lange telefonsamtalar og alt anna som er fantastisk og noko forbanna drit på ein gong.

Beklagar. Kanskje blir det like lenge til neste innlegg.

Kjærleik… eller i hvertfall noko som liknar

Denne posten handlar om litt såre ting kring kjærleik. Eg har funne tre låtar som på kvar sin måte tek opp temaet.

Først ut er ei låt som eg trur mange kan kjenne seg igjen i. Eg får iallefall litt kribling i magen av stemninga. Sjølv om videoen er litt spesiell:

 

Den andre songen handlar om å aldri kunne gje slepp på noko som ein gong har vore vakkert og ekte. Ein av dei finaste songane Jokke skreiv om kjærleik.

 

Den her har du garantert høyrt før. Marius Muller var ein fantastisk gitarist som diverre døydde altfor ung. Og låta? Det er vel ein slags kjærleik den handlar om.

 

God helg, skyt ein elg!