Utan tittel

Eg gjekk heim i stad etter å ha vore ute. Bakken opp til huset kor eg bur var ikkje så glatt som han var i ettermiddag. Det draup og rann overalt. Ein flekk gras var synleg i grøfta nederst i bakken. Det var nesten mogleg å innbille seg at det nærma seg vår, og dei tjue centimetra med snø som falt forleden virka fjerne.

Ein mental øyrefik frå meg sjølv fekk meg til å ta meg saman. Vår? Det er januar, jente. Skjerp deg. Eg hutra og prøvde å unngå å puste inn dei kaldaste partiklane i vinterlufta. Bakken var kanskje ikkje glatt, men han var framleis tung og lang. Januarbakke.

Det er femten veker til påske, small det igjen. Viss den første øyrefiken var usynleg, så kunne ein ikkje unngå å legge merke til denne. Eg rista på hovudet, prøvde å tenke på noko anna, noko anna som ikkje var ein kald og vassen graut av vér, plikter og kjensla av å vere heilt åleine.

Plutseleg stod eg på toppen av bakken. Eg pressa fram eit smil som eg sterkt ynskja såg triumferande ut. Eg tvilte på at det gjorde det. Kva er det som er så triumferande med å gå opp ein bakke som ikkje ein gong er glatt? Eg sukka og gjekk inn i huset mitt.

Reklame