Klein veke, siste del: And the wiener is…

Hallaisen Mike Tyson!

Eg sitt her og føler meg litt klein. Som i ikkje frisk. Flaks at eg ikkje treng å finne på noko artig sjølv i dette innlegget! Det står jo dykk lesarar for! Eg fekk inn ein del gode og kleine historier, og eg skal publisere alle, i noko forkorta form. Først ut er desse to historiene frå «Nancy»:

I tiende klasse hadde faren min seksualundervisning med parallellklassen. Og lærte alle vennene mine om mensen. Da også min mens. Og menstruasjonssyklus. Og om den gangen jeg glemte et brukt bind på badet som han da senere fant.
Hm. Mens vi snakker om gjenglemte ting på badet, here’s another one:
Jeg overnattet hjemme hos en kjæreste en helg i niende klasse. Lørdags morgen tok jeg meg en dusj, og jeg hadde såvidt rukket å få på meg klærne når det banket på døra. Jeg ble sjukt stressa, for jeg ville ikke okkuppere badet så foreldrene til den daværende typen skulle bli irriterte på meg, så jeg rasket med meg alle tingene mine og fortet meg ut. Når jeg skulle pusse tenner den kvelden oppdaget jeg at den brukte trusa mi lå igjen på baderomsgulvet. Fullt synlig, sånn at kjæresten min og familien hans ikke kunne ha unngått å ha sett den i løpet av dagen…

Oppsummering: Ai, ai, ai. Den andre svir mest i mine øyrer. Trur eg hadde dødd av skam!

Neste historie måtte eg forkorte, håpar ikkje «Terje» (hehe) blir veldig fornærma:

Kjære Rita Eriksen. Eg vil gjerne nytta høvet til å prøva å få svar på noko. Det er eit spørsmål som har rive meg i filler i atten-nitten år no. Eg snakkar ikkje om eksistensielle spørsmål som «Kva er meininga med livet?», «Er me åleine i Universet» eller «Korleis kan eg få folk til å slutta å masa om Michael Jackson?» Eg snakkar om eit veldig enkelt og konkret spørsmål, som berre du kan besvara, Rita. Det eg har fundert på i to tiår, Rita, er: «Kva var romnummeret ditt?».
Du hugsar nok ikkje meg, Rita. På same måte som eg ikkje hugsar mauren eg kom i skade for å trakka på i går, eller på same måte som Bruce Springsteen neppe hugsar alle han har dansa med. Men eg hugsar deg. Eit kort, men heftig møte som kunne vore tatt ut frå ein pompøs Hollywood-film eller ein roman Anne B. Ragde ikkje hadde klart å skriva. Og dette har altså naga meg i alle år. Kva var romnummeret ditt, Rita. Kva var romnummeret ditt?
Ein middelstor utestad på eit middelstort hotell i ei middelstor bygd på Vestlandet. Eg er ikkje heilt sikker på kva år det var. Men det var i den tida då alle andre enn meg hadde slutta med å bretta Levis-buksene langt opp på ankelen.

(…)

Medan du trylla fram vakre tonar på scena, sjangla eg rundt og leita etter damer som også sjangla rundt, og som helst såg dobbelt slik at eg vart ekstra breiskuldra. (…) Men så kom du, Rita. Du hadde tatt pause i synginga, og kom svevande forbi. Svevande akkurat på same måte som Anne Holt ikkje svevar. Og du gløtta på meg og smilte. Om det hadde vore i dag, hadde eg nok berre smilt tilbake og gått vidare. Og om det hadde vore då eg var fjortis, hadde eg nok berre grynta fram eit eller anna håplaust og så sprunge heim og skamma meg. Men dette var nett i den alderen då eg skulle vera superkul og verdsvant. Så eg stoppa deg, sa hei og spurte: «Du skal ikkje ha nachspiel etter konserten?». Eller, det var vel snarare «Du schall ikkje ha nachssspiel etter khonserten?»
Normalt ville eit slikt spørsmål frå meg berre ha resultert i vantru, spottande blikk eller ein knyttneve. Men du funderte litt, smilte og sa: «Nei, eg har ikkje tenkt å ha nachspiel. Men om du har lyst, kan du forsåvidt koma opp på rommet etter konserten?» (…)  Eg reiste meg, og tok vegen mot trappene til hotellromma. Tenkte. «Hmmm, i kva etasje finn eg romnummer….?» Oops. Eg hadde gløymt romnummeret. Eit nummer som var langt viktigare enn både koden til visakortet, fødselsdatoen min og talet på dårlege kopiar av «Hallelujah». Og eg hadde gløymt det. Der stod eg. Døra til evig (eller i alle fall kortvarig) lykke var på ukjend stad. Kva skulle eg gjera?
Underteikna gjorde det einaste logiske. Eg snubla meg bort i resepsjonen på hotellet. Såg bodybuildaren bak skranken rett inn i augo og sa: «Eg er invitert på nachspiel hjå Rita Eriksen. Kva rom bur ho på?».

Oppsummering: Herfrå kan du sikkert gjette deg til slutten. Point taken. Godt skrive, fyren er tross alt journalist i ei respektert avis på vestlandet. Kleint nok i seg sjølv. Det beste litterære bidraget, men diverre ingen pris!

Neste historie kjem frå «Trude», here you go:

Møtte en fyr som æ hadde gått i klasse med fra 1-10 i jula. Hadde ikke sett han på evig lenge. Stod å prata litt hyggelig ved baren. Også sa han fyren «Ka du skal ha?»
også sir æ: «en øl»
også bestille han to øl og snur sæ mot mæ og sir «værsågoood»
Æ tar tak i den ene ølla i handa hannes, men den sitt bom fast.
«Han ser på mæ og sir, nei ølla e til mæ. Æ ga dæ bare plassn i køa altså»

Oppsummering: Dette ER kleint. Hehe. Forfriskande kort!

Neste historie er frå «Margrethe», og gjer meg eigentleg magesjau:

Eg hadde besøk av en fyr, en venn, og vi så på en tv serie. Eg inviterte på middag og lagde biff og spaghetti og brukte omtrent alt eg hadde i kjøleskapet, ettersom eg skulle flytte om to daga.

Utover kvelden begynte han å bli sulten igjen, og spurte om vi ikkje kunne spise restan av middagen, men eg forklarte at eg hadde lagd en stor porsjon sånn at eg kunne ha det til middag dagen før eg reiste uten å kjøpe meir mat.

Etter hvert begynte han å klage litt meir og lurte på om eg ikkje hadde nokka snacks i det heile tatt? Eg gikk på kjøkkenet og kom tilbake med 1/3 full potetgullpose og hadde den i ei skål. Han spiste og koste seg og heiv innpå. Etter ei stund sitt han med en tygd tyggis i handa og lure på koffør den va i potetgullet.

Ikkje bare måtte eg forklare at eg hadde tilfeldigvis kasta tyggisen min oppi potetgullposen tidligar, men også at eg hadde gjort det fordi eg hadde kasta potetgullposen i søpla fordi eg ikkje ville ha meir. Bortsett fra tyggisen, så va det vel ikkje så slemt, for potetgullposen lå jo heilt på toppen av søpla fint lukka?

Oppsummering: Uuuuuuff. Klein Kleinesen, vær så god?

Neste er frå «Sofie»:

Jeg og en annen venn av meg, la oss kalle ham P, (som jeg har hatt meg med et par ganger) sitter seint en kveld på et utested med noen andre. De andre begynner å spørre om vi har gjort det noen gang, og han svarer ja. Hun ene spør om jeg har vært med noen jenter, og jeg svarer ja, og at det ikke er noe problem. P utbryter positivt overrasket at da kan vi jo ha trekant! alle andre er ganske brisne og er skikkelig down. Vi bare, okei.

Litt senere kommer han og sier han har funnet noen han liker som vi bør sjekke ut. Vi venter utenfor jentedoen, da vi ser en annen jente som han har flørtet med tidligere på kvelden men som ikke er henne som P mente. Jeg tenker for meg selv «hey, hun er jo hot». Da vi alle går hjem, og P tar sykkelen og fyker av gårde, ser jeg henne igjen, hun kan hete S.

Jeg sier hey, hva synes du om han der med sykkelen? Hun sier «hey, han er kul». Jeg har møtt henne før, så jeg kutter dritten (cut the crap) og sier vi pratet om trekant og om ikke hun vil bli med. Hun er helt down, og sier hun synes vi er attraktiv og at det kan bli spennende. Nice.

jeg ringer P, og han virker greit nok med på det (men han sovner, og var ganske full). I ca en mnd etterpå ertet alle meg, inkludert P, fordi de mente at jeg kåkkblokket han, og at jeg har en dirty mind. Jeg prøve å gjenta at det ikke i utgangspunktet var min ide, at jeg faktisk tok et steg og at det er han som er dum som faktisk sier nei takk. Etter en mnd ser jeg igjen S på samme stedet (jeg har prøvd å unngå henne) og hun sier hey! Hva skjer med trekanten? Vi må gjøre det, i alle fall en tokant meg og deg!

Jeg ser det nå: jeg kåkkblokket, og det ble skikkelig kleint fordi P overhørte det hele 😐 Kleint nok? I alle fall, gjør hva du vil med historien. Bruk den slik du vil, det kan understrekes at de aldri ga seg med å erte meg dagene og ukene etterpå. Det ble et skikkelig tema, og jeg prøvde så godt jeg kunne å ikke respondere, og for guds skyld ikke møte henne igjen. Men den gang ei.

Oppsummering: Denne er fin. Flau stemning, akkurat slik det skal vere!

Neste og siste historie kjem frå «Vladimir»:

Det va nu en som hadde fløtta t en ny plass.. så sku han nuu bort å hels på naboan.. så han gikk nu bort å der sto han som bodde der utførre huse etter å ha skrudd på en bil.. så han hadde nu fått olja på boksa.. så han hadde nu helt litt bensin på ett fatt før å døpp boksa i.. ja du veit at bensin får olja t å sleppe.. så e d bære å vask bort lokta a bensin etterpå.. men nå dem sto der å prata så så dem at ei a kattn han hadde drakk a bensin som va på fate.. så vrid den litt på haue, så plutseli så bynte katta å spreng tulling.. å dem tenkte at nu va nu den på tur å ta kveld.. så sprang dem opp i ei buska i hagen, å datt ned.. å dem tenkte ja d va d.. men dem gikk nu bort før å se t den.. den så jo ganske døu ut.. men dem bøyde sæ nu ned.. men den va vest ikje døu.. katta hadde vest bære gådd fri før bensin..

Oppsummering: Litt meir ei artig historie enn ei klein historie (kanskje for katteskinnet). Men kleint nok at «Vladimir» sendte inn ein vits i staden!

 

And the winner is…….»Margrethe» med si historie om tyggisen i potetgullposen! Den kleine stemninga er til å ta og føle på, som teke rett ut av ein Seinfeldt-episode. Berre ikkje hendinga forfølger deg! Historia om mensen og trusene er også ganske ekle, men dei andre hadde eg nok overlevd. Men ingenting overgår konseptet «gjestfrihet på mine eigne prinsipp.» Skriv gjerne i kommentarfeltet kva for ein du likte best! Nettdebattar er jo så populært!

Og der var faktisk klein veke over for denne gong. Eg blir vekkreist heile helga og får difor ikkje tid til å blogge. Men det har vore kjempeartig og kjempekleint og eg følar at eg kler konseptet godt. Er det noko anna eg bør tematisere over? Fortell, fortell!

Klein, kvalmande helsing

Lunemann.

 

Reklame