Mimring om å vere ein tenåring utan særleg sjølvinnsikt
24/12/2008 § 7 kommentarar
Agh. Eg burde ha blogga masse om kor kjekt det er å vere i Nord-Noreg, kor herleg det er å endeleg få vere ilag med familien sin i tjuefire timar kvart døgn ei veke i strekk, kor fint det er med gratis mat og alt det andre som høyrer med når ein skal heim til jul. Men eg er dritlei allereie, og eg skal vere heime heilt til sundag. Nok om julesyting, eg har det betre enn mange andre. Jajajaja, eg veeeeit det så godt.
Noko av det eg gledde meg til å kome heim til, var mine gamle dagbøker frå ungdomsskoletida. Dagbøkene til den smarte, oppegåande og luuuure trettenåringen frå ei bittelita bygd i Nord-Troms som skulle skremme vettet av alle som nokon gong kom til å lese dei – sidan eg som sagt var smart og lur og oppegåande til tross for min alder. Jepp, det var sånn eg tenkte om meg sjølv på den tida. «Alle andre er jo idiotar! Eg er eit geni av ein trettenåring! Eg kjem til å bli noko stort!» (Ikkje for det, eg hadde grusom dårleg sjølvtillit og, spesielt når det gjekk på utsjånad).
Og kva finn eg når eg blar opp i bøkene eg har skribla ned side etter side i? Detaljerte augeblikkskildringar av livet og samfunnet og politiske beslutningar teke i verda?
Nei. Njet. Ikkje ein ting om politikk, ikkje ein ting om verda eller noko anna som kunne tyde på at eg var så lur og oppegåande som eg følte meg til tider. Berre ein masse mas om ein fyr eg var forelska i i fleire år før vi endte opp som kjæraster i tiende. Ein masse mas om kor teite foreldra mine var som ikkje skjønte nokon ting. Om kor kjipt det var å bu i eit sumarhus med familien min i tre veker i Danmark kor eg ikkje kjente nokon. At eg hadde eit desperat behov for ein sumarflørt det året. At mobildekninga i bygda var borte nokre dagar i romjula 2003. At eg høyrde mykje på McMusic 14 den same jula. At vi hadde ein katt eg var glad i. At «venene» mine var teite og rare og ikkje særleg intellektuelt stimulerande.
Og her sit eg, i den same senga som eg alltid har hatt, natt til julaften 2008. Eg føler meg relativt smart og oppegåande og lur. Og eg skriv heldigvis ikkje dagbok lengre.
Lunemanns leikegrind 
Hvem sier at dokumentasjon av dager langt nord ikke er uvurderlig og genialt skrivemateriale? Jeg tror på den lure, oppegående trettenåringen. du skal se at de dagbøkene en vakker dag blir grunnlaget for en stor, sosialantropologisk bok om tenåringslivet i bygdenorge på nittitallet.
(du er i godt selskap. Jeg skrev også dagbøker, og jeg skrev om akkurat det samme, minus mcmusic, og jeg har ikke engang sluttet ennå. Med andre ord finner du selvsentrerte, geniale skriblerier fra 2008, hvis du vet hvor du skal lete.)
skrev du i dagboken din hvor glad du var i katten din? det var mer orginalt enn mine dagbøker, de handlet for det meste om hvor kjipt jeg synes det var å rydde rommet. hm!
good jul!
Haha!
Jeg tror alle har det litt sånn. At alle har den der «jeg er genial og ingen forstår meg»-følelsen.
Hvor genial du var du var tretten, vet jeg ingenting om, men du er jo iallefall kul nå. Og det er da noe.
God jul og godt nyttår!
Du skriver heldigvis ikke dagbok, nei. Men en blogg på the big interwebz, hvor ingenting aldri blir helt sletta og storebror alltid ser deg, DET gjør du. 😉
Jeg har også skrevet dagbøker, og hver gang jeg har lest igjennom dem har jeg endt opp ned å kaste dem, eller brenne dem. Så sånn er det. Du er ikke den eneste som blir skuffet eller forlegen, eller hva nå enn du skulle føle, av å lese slike dumme, gamle skriblerier.
Yay! Eg er kul no 😀
Det er en del av det som kalles å bli voksen. Men selv ikke de «såkalte»vosne vet altid hva de driver med. Noen ganger står du foran et gjerde og det 4 meter høyt. Hvordan skal jeg komme over ?Det er da det gjelder å ha god fantasi.